De lucht is op wat waterige wolkjes na helderblauw. Het zonlicht laat de bomen die moeite hebben hun laatste blaadjes te verliezen fel oplichten. Naaldbomen vormen met hun diep groene kleur een warme achtergrond en hun kale collega's maken het late herfsttafereel compleet. Al wandelend beleef ik de afgelopen week nogmaals in gedachten. Het onderwerp dat de boventoon voert laat ik even voor wat het is. Eerst maar eens relativeren.
Met het woord 'relativeren' verschijnt de blootvoetse vrouw in ons dorp op mijn netvlies. Ik noem haar inmiddels de gelukkigste vrouw van het dorp. Haar lange, blonde krullen wapperen alle kanten op, meeverend op de wind en op haar uitbundige pas. Haar gezicht straalt en wanneer ze huppelend met haar zoontje al rondjes draaiend door de winkelstraat gaat kan ik niet anders dan even stil staan en kijken. Ze is niet zoals Shaggie, die genietend van het zelf gerolde rokertje wandelaars aanklampt voor een sigaretje. Ook niet als de kleurrijke vrouw op het kinderfietsje, die soms Minnie-Mouse oren draagt en soms Oranje-Boven attributen. Ook niet als de Kaartenman, die inmiddels als hij mij ziet aankomen voor de supermarkt al direct zegt "U heeft ze niet nodig hè, mijn kaarten, nee hè, nee hè, u heeft ze niet nodig". Allemaal vertrouwde en geliefde dorpsgenoten uit een van de zorginstellingen in het dorp. Deze vrouw hoort daar niet bij. Ze is gewoon en toch heel bijzonder. En ze loopt, weer of geen weer, op blote voeten.
We hebben nooit een woord gewisseld, de gelukkigste vrouw en ik. Wel blikken toen we samen in de rij voor de kassa van de supermarkt stonden. En toen zij een folder door mijn brievenbus gooide en ik achter mijn bureau zat, uitkijkend op het pad naar de voordeur. "Ik zie jou", leek ze te zeggen en mijn antwoord was "dito". Een wederzijdse blik die door iedere barrière heen gaat en tot in de kern van iemands 'zijn' doordringt. Ik vraag me af hoe haar week verlopen is. Hoe überhaupt haar dagelijkse leven verloopt, hoe het met haar zoontje gaat. En voor ik het weet is die glimlach er weer op mijn gezicht. Waarschijnlijk gaat het zoals altijd, goed dus. Zou ze weten hoeveel inspiratie ze geeft?
Onbewust heeft mijn pas het tempo van haar levensdans aangenomen en ik schrik wanneer ik zie hoe ver ik het bos al in ben. Arme Sproetje! Ik sta acuut stil om haar te controleren en Sproet botst hard tegen mijn kuit. Ze maakt een koprol en kijkt boos naar mij om het onrecht dat haar wordt aangedaan. Hahahaha, die patat! Hoezo 'op leeftijd', hoezo 'niet meer meekunnen'? Iets lekkers maakt alle ellende weer goed en ook Doerak sluit zich daar bij aan. Wanneer ik gehurkt bij Sproet zit en Doerak recht in de ogen kijk maakt mijn hart een klein sprongetje. Oei oei oei, over spiegelen gesproken! We strekken gelijktijdig onze ledematen, ik lift mijn lijf even met beide voeten en daar gaat hij! In een moordend tempo, slingerend tussen de bomen door, over heuveltjes en door plassen. Vrij in wind, vrij in de natuur, vrij, vrij vrij. Hij kruist het pad, springt over omgewaaide bomen en in een grote boog maakt hij aan de andere kant eenzelfde zegetoer. Ik volg hem met mijn ogen, zie de snelheid en kracht en het voelt alsof ik op zijn rug zit. Hij neemt me mee in zijn vrijheid en als hij even later voldaan naast me staat, hijgen we allebei van de inspanning.
De route terug naar de auto verloopt wat rustiger. We komen Angel tegen, het kleine pluizenhondje dat even niet meer zeker weet of je wel kan spelen met Doerak. Ik babbel wat met de eigenaresse en lach uit herkenning als zij vertelt dat de uitlaattijden niet lekker lopen voor haar. Met de wisseling van de seizoenen is zij telkens te laat om haar werkschema daarop aan te passen. Tja, dat kan de gemoederen ook bezig houden. Thuisgekomen gaat het ritueel met de honden weer verder; eten! Sproet heeft inmiddels wel eens ontlasting in huis, niet zo leuk. Ik ben wat aan het experimenteren met voeding, misschien levert dat wat op. Als ik aan mijn bureau ga zitten, twee honden loom en voldaan aan mijn voeten, betrap ik mezelf erop even naar de gelukkigste vrouw van het dorp te zoeken. Misschien komt ze toevallig vandaag weer langs? Maar nee. Er staan wat meldingen op Facebook. Mijn mailbox is redelijk rustig vandaag. Ik besluit een blog te schrijven. Relativeren......de veren die zorgen voor balans in je leven. Hmmm, even laten bezinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten