Doerak

Doerak

zaterdag 12 december 2015

Memory lane

Misschien hoort het wel bij het einde van het jaar? Of was het mapje van schoolfoto's dat ik eerder deze week per post ontving de trigger. Afzender: Sinterklaas, maar wat leek het handschrift op dat van mijn vader. Of misschien komt het door de afschuwelijke ontwikkelingen van en met Drogo. Of het aanstaande vertrek van Robert, die voor meer dan een jaar naar Azie vertrekt. Ik weet niet waarom, maar ik duik telkens even terug in het verleden.

Dan voel ik weer de kokosmatten afdrukjes maken in het vel van mijn, toen nog, kleine knietjes. Het rooster van de verwarming, kon je maar beter vermijden; dat deed pijn. Moeke, mijn oma, zat op een fauteuil bij het raam en Kootje, de papegaai, liep zenuwachtig heen en weer op zijn stok. Het aquarium met tropische vissen zoemde in de hoek en her en der verspreid door het huis en de tuin stonden wat kooien met knaagdieren en vogels. Lassie, de Schotse Collie (hoe origineel!) was voor mijn zussen en voor mij natuurlijk het favoriete huisdier. Lassie had een dikke, zachte vacht. Mijn armen pasten net om haar nek heen, mijn gezicht verdween in haar lange haren. Ik denk dat zij net zo lekker rook als Doerak. Een frisse, kruidige geur, met een vleugje bloemetjesparfum. Of zou ik me dat verbeelden?
Een hele kleine Vonnie met vader en Lassie
Van prilste jeugdherinneringen maak ik een gedachtesprong van 5 decennia en beland in het afgelopen jaar. Een jaar dat nagenoeg volledig in het teken van de honden heeft gestaan. Een jaar dat begon met de voortplantingsdrift van onze Saarloosjes, gevolgd door gezinsuitbreiding. Het geluk, de speling van het lot, de vertwijfeling, de moed hervatten om uiteindelijk intens te genieten.......Slechts weinigen weten van hoe ver ik moest komen. We raakten alle uitersten op de strak gespannen boog van emoties en leerden dat die boog nooit te strak kan komen te staan. Zolang je er maar vertrouwen in hebt. Ons jaar zal met veel losse eindjes eindigen en het verdriet zal niet meer weggaan. Maar tegenover dat verdriet staat het geluk en de harmonie met Kyra (geboren als Arya) en Daentje en de intensiteit daarvan is vele malen groter!

Ik dwaal in gedachten af naar alle andere honden die ik in mijn leven heb gehad en vraag me af of die intensiteit er toen ook was. De honden die Lassie opvolgden, het waren er zo veel! Groot en klein, dik en dun, lief en narrig. En iedere hond heeft een eigen verhaal. Zo was er een zwerfhondje dat het zwerven niet kon afleren. En een 6 dagen oude pup die van de verdrinkingsdood werd gered. In Spanje, of all places! Zij sliep in bed, om warm te blijven en werd uiteindelijk de beste oppas voor het zwerfhondje. Of een boerderijhondje. Later volgden er wat serieuzere rassen en allemaal hadden ze een centrale plek in mijn leven. Een van hen is in de buurt gekomen van de intensiteit die ik nu ken. Dat was Chica, de Mechelse herder die maar enkele maandjes ouder was dan mijn dochter. In de buurt van........ik leerde later dat het nog intenser kan.

Alsof Doerak mijn gedachtespinsels volgt, komt hij wat aandacht vragen. Drukt zachtjes zijn neus tegen mijn been.  Als een automatische piloot leg ik mijn hand op zijn kop en krab wat achter zijn oor. Zijn lange lijf draait zich in een krul en met een van zijn achterpoten stampt hij ritmisch op de grond. Krie-iebel!  Het brengt me terug in het heden. Nog een paar weken en dan is het Kerstmis. Weer even verder en het is 2016. Twee-duizend-zestien! Wham! Weet je wat? Ik ga maar eens herinneringen maken! De herinnering van Kerst 2015 en de herinnering van het afscheid van Robert en Sophie. Wat een avontuur gaan ze tegemoet! De herinnering van het nieuwe jaar, van nieuwe kansen. Tussen hoop en herinnering bloeit uw geluk, zei Scheltema heel, heel lang geleden. We zullen zien, Carel, we zullen zien.

dinsdag 1 december 2015

Relativeren

De lucht is op wat waterige wolkjes na helderblauw. Het zonlicht laat de bomen die moeite hebben hun laatste blaadjes te verliezen fel oplichten. Naaldbomen vormen met hun diep groene kleur een warme achtergrond en hun kale collega's maken het late herfsttafereel compleet. Al wandelend beleef ik de afgelopen week nogmaals in gedachten. Het onderwerp dat de boventoon voert laat ik even voor wat het is. Eerst maar eens relativeren.

Met het woord 'relativeren' verschijnt de blootvoetse vrouw in ons dorp op mijn netvlies. Ik noem haar inmiddels de gelukkigste vrouw van het dorp. Haar lange, blonde krullen wapperen alle kanten op, meeverend op de wind en op haar uitbundige pas. Haar gezicht straalt en wanneer ze huppelend met haar zoontje al rondjes draaiend door de winkelstraat gaat kan ik niet anders dan even stil staan en kijken. Ze is niet zoals Shaggie, die genietend van het zelf gerolde rokertje wandelaars aanklampt voor een sigaretje. Ook niet als de kleurrijke vrouw op het kinderfietsje, die soms Minnie-Mouse oren draagt en soms Oranje-Boven attributen. Ook niet als de Kaartenman, die inmiddels als hij mij ziet aankomen voor de supermarkt al direct zegt "U heeft ze niet nodig hè, mijn kaarten, nee hè, nee hè, u heeft ze niet nodig". Allemaal vertrouwde en geliefde dorpsgenoten uit een van de zorginstellingen in het dorp. Deze vrouw hoort daar niet bij. Ze is gewoon en toch heel bijzonder. En ze loopt, weer of geen weer, op blote voeten.

We hebben nooit een woord gewisseld, de gelukkigste vrouw en ik. Wel blikken toen we samen in de rij voor de kassa van de supermarkt stonden. En toen zij een folder door mijn brievenbus gooide en ik achter mijn bureau zat, uitkijkend op het pad naar de voordeur. "Ik zie jou", leek ze te zeggen en mijn antwoord was "dito". Een wederzijdse blik die door iedere barrière heen gaat en tot in de kern van iemands 'zijn' doordringt. Ik vraag me af hoe haar week verlopen is. Hoe überhaupt haar dagelijkse leven verloopt, hoe het met haar zoontje gaat. En voor ik het weet is die glimlach er weer op mijn gezicht. Waarschijnlijk gaat het zoals altijd, goed dus. Zou ze weten hoeveel inspiratie ze geeft?

Onbewust heeft mijn pas het tempo van haar levensdans aangenomen en ik schrik wanneer ik zie hoe ver ik het bos al in ben. Arme Sproetje! Ik sta acuut stil om haar te controleren en Sproet botst hard tegen mijn kuit. Ze maakt een koprol en kijkt boos naar mij om het onrecht dat haar wordt aangedaan. Hahahaha, die patat! Hoezo 'op leeftijd', hoezo 'niet meer meekunnen'? Iets lekkers maakt alle ellende weer goed en ook Doerak sluit zich daar bij aan. Wanneer ik gehurkt bij Sproet zit en Doerak recht in de ogen kijk maakt mijn hart een klein sprongetje. Oei oei oei, over spiegelen gesproken! We strekken gelijktijdig onze ledematen, ik lift mijn lijf even met beide voeten en daar gaat hij! In een moordend tempo, slingerend tussen de bomen door, over heuveltjes en door plassen. Vrij in wind, vrij in de natuur, vrij, vrij vrij. Hij kruist het pad, springt over omgewaaide bomen en in een grote boog maakt hij aan de andere kant eenzelfde zegetoer. Ik volg hem met mijn ogen, zie de snelheid en kracht en het voelt alsof ik op zijn rug zit. Hij neemt me mee in zijn vrijheid en als hij even later voldaan naast me staat, hijgen we allebei van de inspanning.

De route terug naar de auto verloopt wat rustiger. We komen Angel tegen, het kleine pluizenhondje dat even niet meer zeker weet of je wel kan spelen met Doerak. Ik babbel wat met de eigenaresse en lach uit herkenning als zij vertelt dat de uitlaattijden niet lekker lopen voor haar. Met de wisseling van de seizoenen is zij telkens te laat om haar werkschema daarop aan te passen. Tja, dat kan de gemoederen ook bezig houden. Thuisgekomen gaat het ritueel met de honden weer verder; eten! Sproet heeft inmiddels wel eens ontlasting in huis, niet zo leuk. Ik ben wat aan het experimenteren met voeding, misschien levert dat wat op.  Als ik aan mijn bureau ga zitten, twee honden loom en voldaan aan mijn voeten, betrap ik mezelf erop even naar de gelukkigste vrouw van het dorp te zoeken. Misschien komt ze toevallig vandaag weer langs? Maar nee. Er staan wat meldingen op Facebook. Mijn mailbox is redelijk rustig vandaag. Ik besluit een blog te schrijven. Relativeren......de veren die zorgen voor balans in je leven. Hmmm, even laten bezinken.

maandag 23 november 2015

Wat mij bezielt

Het is donderdag, 5 november,  rond de klok van 6 uur. Do heeft mij net opgehaald van werk en via de supermarkt komen we thuis waar twee Saarloosjes blij en verrukt op me afstormen. Doerak is wel gewend dat ik een middag weg ben, maar Shiva niet. Ik laat me even bedelven onder het liefde-geweld en schiet in de lach van Shiva's trappelende voetjes. Als ze echt blij is kan ze amper met haar lijf de snelheid van haar eigen voetenwerk volgen. Zo grappig! Doerak, de lompe Janus, haalt mij al snel uit balans. Hij weet na 4 jaar wel dat hij niet mag springen, maar sommige situaties zijn te moeilijk om dat vol te houden.Vrouwtje weer thuis en Shiva in de weg is zo'n situatie. Mopperend wijs ik hem terecht, rond de begroeting af en kijk verdrietig naar mijn rode, wollen jas. Ik had hem in de hal uit moeten doen.........

De telefoon gaat en op hetzelfde moment rollen er een paar berichtjes op mijn mobiele telefoon binnen. Wat er verder die avond en nacht gebeurde hebben de mensen die op Facebook zitten deels meegekregen. Het betreft Drogo, een van de puppen van Shiva en Doerak. Er breekt iets bij ons en ik voel, zie, hoor en lees dat dat niet alleen bij ons zo is. De anticlimax zet zich voort, het onderwerp PL wordt uitgelicht. De moed zakt mij steeds dieper in mijn schoenen; een tweede doemscenario, van oudere origine dan de herplaatsing van Drogo, wordt waarheid. Het publieke gevecht over PL begon. Daarbij worden namen genoemd, verwijten gemaakt, artikelen gedeeld, quasiewetenschappelijke epistels geschreven. Niemand (buiten de groep die op de hoogte was) pakt de telefoon om mij rechtstreeks te vragen wat er nou precies in de lijnen zit.

Er gaan een paar dagen voorbij, waarin de ellende alleen maar erger wordt. Hoe diep het dal kan worden, weet ik op dat moment nog niet. Ik realiseer me dat een derde doemscenario zich achter de schermen openbaart; de reputatie van fokkers die genoemd werden wordt niet publiekelijk hersteld. Wat zou ik graag mijn stem laten horen! Vertellen wat die personen voor Drogo hebben gedaan. Vertellen dat onze kant van het verhaal nog vele malen erger is, buiten proporties en niet van deze wereld. Vertellen over de zorgvuldigheid die betracht is met het onderwerp PL. Maar dat kan niet, er is een groter belang en wel het welzijn van Drogo. Dat belang wordt door hen onderschreven en dat geeft mij en mijn man de ruimte om verder te gaan. Het gevecht aan te gaan om Drogo thuis te krijgen, want dat is de enige plek waar hij nu nog gelukkig kan worden.

"Je hebt er alles aan gedaan, Von", hoor ik mensen zeggen. Ik hoor ook de stilte op Facebook, laat alle gezichten van namen die ik mis in de nare discussie de revue passeren en voel wat hun boodschap is. Ik "parkeer" alles wat niet rechtstreeks te maken heeft met het terugkrijgen van Drogo en ga verder. Is het wel zo, dat ik alles heb geprobeerd? Wat kan ik doen? Wat kan ik doen? Het kan toch niet zo zijn dat onze pup van hand op hand gaat? Het kan toch niet zo zijn dat je, ondanks het sluiten van een koopovereenkomst, gewoon geen stem meer hebt? Het kan toch niet zo zijn dat een professionele organisatie het belang van de hond niet voorop stelt?

Er ontstaat een juridisch gevecht. Een gevecht met 2 partijen, waarin de sfeer grimmiger en grimmiger wordt. Het kwartje begint steeds meer te vallen. De motivatie van de eigenaar heeft daadwerkelijk niets te maken met Drogo en er is geen sprake van open mind bij de opvang. Wat kan ik doen? Wat kan ik doen? Het blijft maar door mijn hoofd dreunen. Artsen, dat kan ik doen! Ik sla flaters en doe een te zwaar beroep, want artsen zijn geen partij. Bemiddeling, door de jurist! Het levert alleen de bevestiging op van mijn vermoeden. De eigenaar geeft een extra dimensie aan zijn gevecht naar ons en de opvang weet te vertellen dat ik te druk ben om Drogo een goede plek te geven. Daarnaast blijkt het relevant te zijn dat  het om een "oeps-nest" gaat, waarvan de vader maar 1 bal heeft en dus niet gefokt kan hebben. Ik heb me ook niet aan het fokreglement gehouden, zo wordt mij verweten. Welk reglement, vraag ik  me af? Het reglement van verenigingen waar ik geen lid van ben? Het reglement van de RvB? De puppen hebben een stamboom, waar een DNA test aan vooraf gaat! 1 Bal......waar hebben we het over? Voor eens en voor altijd: Doerak heeft gewoon 2 ballen, eentje zit alleen net niet op de juiste plek. De frustratie komt mij inmiddels de oren uit; wat heeft dit in hemelsnaam te maken met Drogo? Wie schudt voor eens en voor altijd alles van zich af, in het belang van dat mannetje?

Er zijn inmiddels 2 weken verstreken. Twee weken! Hoeveel minuten zijn dat wel niet voor een Saarloos! Twee weken waarin hij eten, drinken en aandacht krijgt. Twee weken waarin hem ogenschijnlijk niets te kort komt. Maar ik zie de smart in zijn ogen op de foto's die voorbij komen. En ik voel het mechanisme van "low profile" waar anderen hem publiekelijk om bewonderen; zo rustig en zoet. Een Saarloos van 8 maanden hoort niet rustig te zijn! Wel of geen operatie! Een Saarloos van die leeftijd is stout, ondeugend, plaagt, is wild en zoekt grenzen op. Gaat over de grenzen heen om zich vervolgens te koesteren en te wentelen in het goedmaak ritueel. Maar dat doet hij alleen als er geen dreiging is, als hij zich vertrouwd voelt in de situatie, als zijn diepe verlangen om te vluchten even vergeten is. Als er balans is.

Wat kan ik doen? Wat kan ik doen? De mogelijkheden worden steeds beperkter. Wetenschappelijke studies over de hechting van puppen aan fokkers doen niet ter zake. Het zwijgen van derden levert niets op. De telefoon blijft nog steeds stil, met uitzondering natuurlijk van de grote drijfveer van de eigenaar ons te treiteren. Ik besluit me te richten tot het gedragstherapie bureau dat ons in de zomer heeft ondersteund. Zij hebben verschillende  observaties gedaan en weten hoe onze omgang met de honden is. Zij zijn daarnaast wellicht een betere gesprekspartner, een collega in het veld. Maar ook dat levert niets op. Mijn verstand volgt ieder argument, iedere rede. Mijn hart verzet zich en wint.

Wat kan ik doen? Oh God, laat het alsjeblieft niet waar zijn! Ik sluit mijn ogen, maar buig nu ook mijn hoofd. Een vierde doemscenario ontvouwt zich: Drogo is verloren.

Misschien wordt er wel een goed plekje voor hem gevonden, wie weet? Misschien treffen we hem weer eens, wie weet? Maar wat er dan ook gebeuren gaat, Drogo is van hand op hand gegaan en dat zal niet zonder gevolgen zijn. Een Saarloos flexibel? Ja. Misschien heeft Drogo het wel in zich om, net als zijn vader vol vertrouwen te zijn. Te weten dat er een wereld vol goede mensen is die hem het beste gunnen. Te weten dat het hem niet meezat, maar dat dat tijdelijk kan zijn. Te weten dat ik altijd bij hem ben, ook al zijn we niet samen. Wie zal het zeggen? Ik laat de mooie plaatjes de revue passeren. Geboorte, nestperiode, bezoekjes bij hem thuis, logeerpartij bij ons thuis.

Een nachtmerrie voor elke fokker, werd er gezegd. Ja, zo waar! Voor elke Saarlooseigenaar ook; wat is er aan de hand, wie moet ik geloven, is mijn hond ziek? Voor iedere "starter" in het wereldje die blij en vol verwachting begon aan een Saarloos. Maar weet je wiens nachtmerrie het grootste is? Ik denk dat de meesten onder ons dat nog steeds zien: die van Drogo! Er is er maar 1 die echt de dupe is. En dat breekt ons hart!

Gerrie, dankjewel voor jouw onmetelijke liefde voor het ras en voor onze clan. Niets van wat jij gezegd hebt is gelogen of verdraaid. Het trof de kern en de moed die je toonde om dat uit te spreken.......chapeau!
Francis, voor mij de ware Stille Kracht! Dankjewel voor deze prachtige honden en dankjewel dat je alle hulp hebt geboden die mogelijk was. Je bent daarvoor heel diep gegaan.
Aan alle mensen die ons met woorden, daden en met zwijgen gesteund hebben: dank!
Aan hen die juist het omgekeerde deden: wat bezielt jullie?! Heeft het je gebracht wat je voor ogen had?

Bolletje, bolletje......

Ik heb die ruimte gewoon noooodig.....

Aan de kant, aan de kant!

Hoezo? 

Zorgen: kijkt hij scheel? Het blijkt het 3e ooglid te zijn. Pffffff.

Niemand ziet mij aankomen!

Jawel! Hij ging daarheen! Huuhhh?

Belofte voor het leven: Ook al zijn we niet samen, ik ben altijd bij je!

Dito!

12 september 2015; op ziekenbezoek bij Drogo. Zijn knie gaat achteruit.
Drogo komt logeren, laatste weekend van september 2015. Wat zijn ze BLIJ!
Als we toen wisten wat er komen ging.....


vrijdag 30 oktober 2015

Senang

Soms sta ik even stil in het bos en haal diep adem. Ik vang de geur van nat hout op in mijn neus en een enkel rood blaadje landt op mijn hoofd. Een paar grote vogels zijn aan het kwetteren vanjewelste. Ik probeer ze te vinden, maar het restant aan blaadjes aan de bomen is nog net voldoende om het zicht te belemmeren. Naast me schiet er een eekhoorntje de boom in. Zonder te bewegen zoek ik met mijn ogen Doerak en Shiva. Pfff, gelukkig zijn ze ver genoeg. Ik heb nog niet meegemaakt dat Doerak een eekhoorn te pakken kreeg, maar het jagen alleen al zou het vredige gevoel verstoren en ik ben daar nog niet klaar voor. Ik wil nog even stil staan, genieten van de zachte grond onder mijn voeten, de tinteling van de wind door mijn haren. Pas als ik mezelf erop betrap breeduit te glimlachen, in mijn eentje, geen sterveling om me heen, pas dan zet ik weer een stap. Op zoek naar Doerak en Shiva.

We vervolgen onze weg en ik betrap me erop dat ik gericht ga luisteren of wij voldoende geluid maken. Er is nog steeds geen mens te bekennen en de wilde zwijnen hebben een walhalla aan eikels en beukennootjes. De paar ontmoetingen die ik inmiddels heb gehad staan gegrift in mijn geheugen. De boswachter heeft mij inmiddels gewaarschuwd voor het gevaar en geadviseerd vooral veel geluid te maken als ik ze tref. Nou, dat is niet zo moeilijk voor mij en giechelend begin ik de honden voor niets uitbundig te belonen en geef nog wat dubbele fluitjes als toegift. Zo! Dat zal ze wel even op afstand houden.
Zouden Doerak en Shiva dat ook nog weten? Die keer vorig jaar dat ze gezamenlijk op een zwijn gingen jagen? Onlangs dacht ik dat wel te merken aan Doerak. Hij was volledig uit zicht, was al de hoek om, toen ik een diepe blaf hoorde, gevolgd door laag gegrom. In een vaart ging ik op het geluid af en zag Doerak midden op het pad staan, kop laag en grommend. Er was niets of niemand te bekennen om hem heen, maar het geluid en zijn lichaamstaal waren precies hetzelfde als toen hij oog in oog stond met een enorm zwijn vorig jaar. Dat zwijn had net achter Shiva aangezeten, maar had haar niet kunnen bereiken voordat zij zich pal achter Doerak opstelde. "Holy shit" brachten Dominique en ik in koor uit en ons ontzag voor de jachtstrategie van Saarlooswolfhonden veranderde acuut in angst voor de kracht en snelheid van het zwijn. Ze zijn enorm groot, maar door de relatief korte rug en lage achterhand zijn ze erg snel in hun wendingen. En die kop liegt er niet om! Doerak hield stand, verzette ook geen poot toen Shiva wel op ons commando naar ons toe kwam. Pas toen het zwijn zich omdraaide en verdween in het dichte struikgewas, kwam ook hij naar ons.
Hoe kom ik daar nu op? Van een vredig gevoel, een met de natuur en volledig in harmonie zit ik pardoes in een wild avontuur!
Ik kijk weer naar het stelletje Saarloosjes en de glimlach komt terug. Wat zijn ze gelukkig met elkaar! Shiva gaat al steeds meer in op de uitnodigingen van Doerak om te spelen. Door de bossen te rennen en gekke fratsen uit te halen. Ze komen allebei even een aai over hun kop halen voordat ze vrolijk op twee andere honden afrennen. Het lijkt er warempel op dat ook zij blij zijn toch even wat ander volk tegen te komen. "He, is ze er weer?", wordt er gevraagd. "Gaat het nu wel samen met die kleine dan? Oh, die zie ik niet, waar is die dan?""Lang verhaal", zeg ik, en vastberaden om niet weer mijn gelukkige gevoel te laten verdwijnen antwoord ik: "ze zijn allebei aan het logeren. Sproet elders en Shiva bij ons". "Oh, fijn dat dat zo kan!" Ja, en zo is het precies. Fijn, dat we Shiva niet verloren hebben. Fijn, dat we zo iemand kunnen helpen. En fijn, dat Doerak en Shiva weer helemaal in hun nopjes zijn!











maandag 26 oktober 2015

Warm welkom

Met een beetje hulp van de wintertijd lukt het me ruim voor mijn wekker afloopt op te staan. Het is maandag, schiet het door mijn hoofd en met een vaartje loop ik naar beneden. Doerak komt opgelucht naar me toe. Helemaal alleen slapen is hem duidelijk niet bevallen, hij heeft extra aandacht nodig om weer bij te komen. "Komt goed" fluister ik in zijn oor en al knuffelend voel ik de spanning uit zijn lijf glijden. Hij snapt het echter nog steeds niet. Kwamen ze gisteren thuis na een middag weg te zijn geweest, werden de honden snel uitgelaten en toen vertrok het vrouwtje met Sproet in de auto. En ze kwam zonder Sproet terug! Alsof dat leuk is!
Wat hij niet wist,is dat Sproet even uit logeren is bij ons petekind Timber. Zij is kind aan huis bij mijn zus, en wandelde dan ook parmantig naar binnen om eerst maar eens alle plekjes waar schaaltjes met lekkers kunnen liggen te inspecteren. Het is maar goed dat ook mijn zus nog steeds snel is..... Na een hartelijke begroeting settelt zij zich pontificaal voor de bak met speeltjes. Zo! Dat zal je leren, Timber! Hij vindt het allemaal prima, want het geeft hem de tijd en ruimte om eens lekker languit op mijn schoot te kruipen. Nou ja, schoot..... Ook een border collie is te groot om daar echt op te passen, maar des te meer geniet Timber als ik lekker ongegeneerd onderuit zak. Billen, buik, poten, alles past. Tevreden legt hij zijn kop onder mijn kin. "Doet-ie anders nooit hoor!" Ja ja! Gevleugelde woorden die inmiddels veel meer dan alleen verzekeringen in mijn geheugen oproepen. Haha, het is een vrijbrief voor zo'n beetje alle hondeneigenaren geworden!
Afijn, terug naar vandaag. Het lukt Doerak niet echt om zich senang te voelen. Zijn roedel is niet compleet en dat drukt zwaar op zijn schouders. Hij sjokt wat door de kamer, laat zich met een diepe, diepe kreun door zijn poten zakken en kijkt melodramatisch voor zich uit. Uiteraard op een centrale plek, zodat hij verzekerd is van voldoende publiek voor zijn ellende. Even bekruipt me een klein schuldgevoel. Wat doen we nu? Sproetje wegbrengen? Gatsie, dat is helemaal niet leuk! Niet voor Sproet, niet voor Doerak en niet voor ons. Maar al snel komt het gevoel dat ik bij ontwaken had terug: het is maandag! Ik ga Shiva ophalen!
Een paar uurtjes later word ik bedolven onder Shiva's kusjes. Wat is ze blij mij weer te zien! Van gekkigheid springt ze met vier poten in de lucht. Klein plasje op het veldje naast het huis en trappelend staat ze achter de auto om erin te kunnen springen. Hoe was het ook al weer met die Saarloosjes? Oh ja: intens. En vol overgave!
Wanneer we het dorp naderen begint Shiva onrustig te worden. "Ja-a, dat was Shiva's bos, ja", zeg ik en alsof haar opgewonden wendingen naar meer bevestiging vragen, vervolg ik mijn 'gesprek'. "En dit was Shiva's straat, en Shiva's buren....". Ik geloof warempel dat ze alles begreep! Ze had dan ook geen aanmoediging nodig om haar weg naar de poort te vinden en blij in Doerak's en Fred's omhelzing te springen.


Even later, nou ja......even.......een hele tijd later is Shiva doodop van de emoties. Ze zoekt haar slaapzak (jawel, dezelfde als uit de nestperiode en gekoesterd door iedereen) en todje (van nog langer geleden, werkelijk volledig uit elkaar gevallen maar nog steeds doeltreffend) en zakt tevreden in slaap.


Het zijn de mini-dutjes die het beste werken en vol energie vertrekken we wat later naar het bos. Voor ons en voor Doerak is alles hetzelfde, maar als we goed naar Shiva kijken zien we dat niets minder waar is. Die ene boom lag nog niet over dat pad, en was dus al helemaal niet doorgezaagd. En er zijn nieuwe puppen bijgekomen, zo ruikt zij. De zwijnen hebben andere routes gekozen en de zoete, rottende geur van herfstbladeren en paddenstoelen was er ook niet. Ze neemt alles goed in zich op, speelt ondertussen wat met Doerak, maar heeft nog geen zin om echt dwars door de bossen met hem te gaan. Ze laat hem nog even het voortouw nemen bij "de badkuip", maar ik weet dat het slechts een kwestie van tijd is. En die tijd krijgt ze, want ze blijft 2 weken bij ons logeren!





zondag 30 augustus 2015

Het beste medicijn!

We verheugen er ons al de hele week op: samen wandelen met de roedel van Gerrie en Jan.
De zorgen om Doerak zijn wat minder geworden, sinds de dierenarts bevestigde dat het piepgedrag van hem niet veroorzaakt wordt door een fysieke afwijking. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat we niet met hem te doen hebben. Heimwee, was het woord dat de DA noemde en dat sluit naadloos aan bij wat ik al vermoedde.
Inmiddels realiseer ik me ook dat zijn gemoedsrust als een spiegel is van mijn gevoelens; ik miste onze puppen toen ze uitvlogen. De blije reacties als ik in het zicht kwam, de krabbende en klimmende lijfjes aan mijn benen. De geur....... En ik mis Shiva, met al haar fratsels en friebels. Het gedoe rondom het aanrecht, waar zij telkens weer jacht maakte op eten. Het gezellig samen zitten op de bank, koppie op mijn schoot, opverend bij elke beweging die ik maak. Ik mis het mopperen op te hard spelende Saarloosjes in huis en de dans die zij opvoerden in het bos voor ieder die het wil zien. Het leven gaat door, maar het gevoel blijft.
We hebben intensief contact met de nieuwe eigenaren van de drie monstertjes. Veel foto's en verhaaltjes. We delen lief en leed en Doerak speelt daar een duidelijke rol in. Hij is overal bij, geniet van elk contact en telkens weer staan we versteld van zijn zachte inborst. Hij werd als jonge hond al door Gerrie "de grote vriendelijke reus" genoemd en niets is minder waar. Harmonie is voor hem alles, hij geeft daar graag het voorbeeld voor. Dan neemt hij even afstand van de groep en overziet hij wat er gebeurt. Heel stiekem, zonder dat een ander dat in gaten heeft. Glimlach van oor tot oor.

Zusje, dochter, nichtje en vriendinnetje......ze zijn oké, hmmmmm
En als nichtje Wyakin ook de grote plas in gaat, wacht hij rustig tot ze daar genoeg van heeft en begeleid haar vervolgens terug.



De mooiste beloning voor zijn liefde is de aandacht die hij krijgt van de anderen. Wyakin kan nog onder zijn buik door en doet dat dan ook. Althans, als ze even uit haar rol van drama-queen komt, want oh oh oh, wat kan zij jammeren! Haha, het leven van een pup gaat echt niet over rozen! Daentje's aandacht heeft een extra dimensie. De herkenning over en weer is adembenemend; wat een vreugde en overgave! En Sara? Sara is gewoon gelukkig met haar grote broer. Ze vertrouwt hem volledig en wie weet; misschien is ze wel een beetje blij met het feit dat ze even niet zelf alles in de gaten hoeft te houden?


Bodemonderzoek, beetje lanterfanten................






....... en dan weer samen op pad! 



Het leven is goed! Ze zijn niet weg! Ze zijn gewoon ergens anders, Doerak, en daar hebben ze het goed. En telkens als jij daar even aan twijfelt, of ik, dan zoeken we ze gewoon op. Samen, omdat het kan!

woensdag 1 juli 2015

Shiva vindt haar geluk weer terug

"Shiva kan bij mij blijven." Een kort en bondige mededeling van de eerste eigenaar, wat maar goed was, want mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Een woordenvloed over en weer van "en...", "maar....", "want...." volgde om uiteindelijk de verbinding te verbreken en mijn tranen, ditmaal van vreugde, te laten lopen. Hoe mooi is het dat in al deze ellende een man en zijn hond zo gelukkig kunnen zijn! En hoe fijn is het dat dit kan zonder enige vorm van oordeel naar elkaar toe. Zonder verwijten, zonder schuldvragen, zonder er van alles bij te halen of uitspraken te doen die kwetsend kunnen zijn. Gewoon vertrouwend op elkaar en richtend op Shiva. Hij weet wel dat ik daar heel dankbaar voor ben, maar ik kan het wel van de daken schreeuwen!
Wij kunnen weer voorzichtig kijken naar een zonnige toekomst, waarin Shiva gewoon nog een rol blijft spelen. Tante Troela is niet van het toneel!
Iedereen die ons, op welke manier dan ook, een hart onder de riem heeft gestoken: dankjewel! Het kwam soms uit een verrassende hoek, dat wordt niet vergeten.

zondag 28 juni 2015

En toen was het stil

Mijn handen liggen al ruim tien minuten gekruist voor het toetsenbord. Af en toe ratelen de toetsen onder mijn vingers weg, om vervolgens toch maar het pijltje naar links te gebruiken. Backspace, delete. Ik kan de woorden niet vinden. Er is zoveel gebeurd, zoveel emoties hebben de revue gepasseerd. Binnen een week is ons leven volledig overhoop gehaald. Ik zag eerder deze week de clip met de Saarloos en sindsdien dreunt het door mijn hoofd: save me from reality, save me from reality. Maar de werkelijkheid laat zich niet veranderen en we moeten handelen. Knopen doorhakken, het minst slechte alternatief kiezen, ratio laten werken, boze mensen te woord staan, verdrietige mensen, hulpvaardige mensen, beoordelende mensen.
Mijn handen verplaatsen zich naar mijn kin. Ik laat mijn hoofd erin rusten en weer wissel ik het af met ratelende toetsen. Weer gebruik ik het pijltje, want de woorden zijn weer slecht gekozen. Dit kan nog wel een tijdje duren, als ik zo door ga.
Tot ik me realiseer dat er geen goede woorden zijn. Er zijn geen zachte termen, er is niets dat de werkelijkheid kan veranderen en er is niets dat ik kan doen om negatieve gedachten van mensen buiten ons gezin te voorkomen of te remmen. De stilte die volgt bij dat besef doet bijna pijn aan mijn oren. Vertrouwen, waar is het? Boos op mezelf dat de pijltjestoets weer volop gebruikt wordt, veeg ik de tranen van mijn wangen en doe een nieuwe poging.

Shiva logeert elders. Een week geleden heeft een incident plaatsgevonden tussen haar en Sproet met ernstige gevolgen voor Sproet. Na het incident is duidelijk geworden dat de relatie zich niet gaat stabiliseren. Deze mening wordt gedeeld door het bureau voor gedragstherapie dat wij hebben ingeschakeld (met kennis van en ervaring met wolfhonden). Het bureau heeft zowel Shiva als Sproet beoordeeld. De rol van Doerak en mijn rol zijn eigenlijk ook beoordeeld, zijdelings.We wachten nog op de definitieve conclusie en, nog belangrijker, op het definitieve advies. We weten echter nu al zeker dat er geen toekomst is voor Shiva en Sproet samen en dat Sproet geen afwijkend of ongewenst gedrag vertoont.

Weer die stilte. Mijn armen verplaatsen zich van strak over elkaar op de borst naar het toetsenbord. Ik laat alle leuke, fijne herinneringen, vol van harmonie met Shiva in huis de revue passeren. Wat is dat rijtje groot! Ik kan er een boek mee vullen. En dan dat kleine rijtje van nare gebeurtenissen die zo'n grote impact hebben op de toekomst. De meeste voorvallen zijn de moeite van vermelding niet eens waard, maar de optelsom heeft ons behoedzaam gemaakt. En nu blijkt dat die houding niet voldoende is, waken wij voor herhaling in de toekomst.
Kon het maar anders. Konden wij maar anders, kon...., kon...., kon.... Het levert niets op, behalve dan weer die stilte. Oorverdovend en overwelming.
Oordeel, als je het echt niet laten kan. Het kan de stilte niet vullen. Het enige dat wel een kans maakt is een goed adres vinden voor Shiva. Het gaat nu goed met haar, dito voor Doerak en Sproet. Van daar uit gaan we verder. Iedereen die met ons mee wil denken is welkom.

dinsdag 5 mei 2015

Het komt wel goed

En daar ging ze dan, Daentje, afgelopen zaterdag als laatste. Lastig hoor. We zijn maar direct doorgegaan naar het bos. Even flink doorstappen en uitwaaien. "Het-komt-wel-goed, het-komt-wel-goed" dreunt het door mijn hoofd. De beelden schieten aan mijn netvlies voorbij. Ik ken de paden goed genoeg om af en toe mijn ogen te sluiten zodat ik de geur van de puppen er weer even bij heb. Zonder te struikelen. Hmmmm, hoe lekker is dat! Gaandeweg de wandeling verplaatsen mijn gedachten zich weer naar het nu. Ik zie hoe Doerak zijn vrouwtje probeert te verleiden tot een sprintje, Shiva doet voor de vorm even mee. Sproet verplaatst zich, zoals altijd, vlak achter en naast mijn voeten en kijkt hoopvol of mijn hand even in mijn zak glijdt. Fred's handen zitten strak, tot vuisten gebald, in zijn zakken. Diep in gedachten verzonken houdt hij flink de pas erin. "Kijk dan hoe mooi het bos wordt", zeg ik, in de hoop dat de koetjes en kalfjes ons even terug brengen. "Het schreeuwt gewoon om aandacht, dat lichte groen". Er komt wel wat geluid uit hem, maar meer dan dat is het niet. "Fre-ed? Ik zeg: Mooi hé?". "Ja! zeg ik toch!". Zwijgend gaan we verder, de pas wordt gaandeweg wat trager. "Denk je echt dat we nu al de kraamkamer moeten opruimen?" vraagt Fred als we weer terug in de auto zitten.
De stilte in huis maakt al snel plaats voor het lawaai van de elektrische schroefmachine, hamers en knijptangen. Latje voor latje en plank voor plank verdwijnt het nest, totdat het zeil aan de beurt is. Shiva houdt alles rustig in de gaten, totdat een kant van het zeil dubbelgevouwen komt te liggen. Dat gaat haar net iets te ver en demonstratief gaat ze daar op liggen. Nu eerst even wachten, lijkt ze te zeggen. Nu even wachten!


Ze krijgt natuurlijk waar ze om vraagt en pas als zij het zeil laat voor wat het is, gaan we verder en verschijnt het oude Perzische kleed weer. Ik schaam me om de gedachte dat het toch wel heel fijn is om weer de ruimte vrij te hebben. Gewoon bij het bureau en de boekenkasten te kunnen komen. Snel een stofzuiger erdoor en moe zakken we, met de drie honden, op de bank voor de tv.

De zondagochtend begint al vroeg als Shiva weer bij ons bed staat. We dutten samen nog een beetje na op de bank. Ze zoekt troost door haar hoofd dicht tegen de mijne te leggen en dat doet me goed. Rotkinderen! Rotpuppies! schiet het door mijn hoofd en ook Shiva veert op. Het is nu klaar! en driftig begin ik met de schoonmaakbeurt van de bibliotheek. Een paar uur later ben ik bijna op de helft. De geur van vers gebakken brood vult het huis en hongerig vallen we aan. Snel een douche en op naar het Erkemederstrand. Zelfs Shiva wordt blij! Wat een geluk!








Alsof haar leven ervan afhing kon ze alleen maar spelen. En spelen. En spelen. Heerlijk! De honden vallen thuis al snel in slaap, een spoor van zand achterlatend telkens als ze een ander plekje opzoeken. Ik besteed nog een paar emmertjes sop aan de boekenkasten terwijl Fred kookt. Lachend delen we de verhaaltjes die de nieuwe eigenaren ons via watsapp toesturen met Dominique. Kyra is al zindelijk (lijkt het, haha) en Drogo heeft al een spoor aan krassen op de arm gemaakt. Daentje sluit vriendschappen voor het leven, wat is het mooi! We worden tussen het lachen door telkens even stil, duiken telkens even in eigen gedachten terug. Totdat er weer een van ons wat bedenkt.
"Dag schat, werk ze, doe voorzichtig" roep ik Do achterna als ze naar haar werk gaat. En de draad van de alledaagse bezigheden wordt weer opgepakt. Zie je wel: het komt wel goed! Het zal best nog even duren, maar het komt wel goed. Dat moet gewoon.........

donderdag 30 april 2015

Laatste familiedag!

De ochtend begint als iedere andere in de voorgaande weken; slaapdronken bereid ik me voor op een poep kannonade van jewelste nog voor ik het koffiezetapparaat kan bereiken. Als ik beneden kom slaak ik een diepe zucht. Nou ja, het ging meer van: #$^$#%&%$ en nog meer bommen en granaten; een van de volwassen honden heeft een cadeautje achter gelaten. Pal achter de huiskamerdeur, die Shiva inmiddels al voor mijn komst heeft open gemaakt. En ja, je raadt het goed, de deur draait over de drol heen. De puppen gillen alsof hun leven ervan af hangt. Ik probeer de stemmetjes te onderscheiden, dat is een soort sport van mij geworden. Hahaha, die Drogo! Hij komt er nauwelijks bovenuit! De geuren dringen mijn neus binnen, maar het maakt me niet meer misselijk. De puppen vechten om als eerste bij mij te zijn en staan verlangend te trappelen om opgetild te worden. "Ja, ja, het is al goed" helpt niet. Met poepbesmeurde pootjes trekken ze aan mijn ochtendjas, ze zijn te wild om de bak in te stappen, dus ik til ze een voor een op. Even op schoot, even knuffelen, en ze zijn weer gerust gesteld. Niet voor lang, maar de bak vraagt dringend om verschoning. Dus, gewapend met beenwarmers stap ik over de rand. Oef, wat een zootje. En nu komt dan het echte opvoedwerk: vetbed uit de bak en de kranten eronder mogen niet meegenomen worden. Sterker nog: de werpkist is even verboden terrein. "Uh-uh" is het commando, afgewisseld met "nee". Nou, ik kan je vertellen dat er heel veel "uh-uh"'s vallen, mijn beenwarmers al meerdere malen tot over mijn voeten worden getrokken en de overlap van mijn ochtendjas ook interessant onderzoeksmateriaal is geworden. Pas als ik echt boos word zijn ze even onder de indruk van me. Net genoeg om de kist te soppen en opnieuw in te richten. Al zwabberend over het zeil laat ik ze meespelen met het sopdoekje, blij dat ze de opening van mijn ochtendjas even vergeten zijn.
Nu nog de poep in de huiskamer......
Verlangend kijk ik naar het koffiezetapparaat, maar ze hebben geen pardon. Er moet gegeten worden, en wel NU! "Ja, ja, het is al goed" wordt nu afgewisseld met "ja, ja, bijna klaar" en "nog eventjes" en dan kan het ritueel van de maaltijd weer beginnen. Ze storten zich op het bord, maar al snel doen Daenerys en Arya een stapje terug. De dametjes eten graag uit de hand, koesteren zich in de extra aandacht die dat oplevert. Arya is inmiddels verrukt als ik een stukje vlees voor haar neer leg. Drogo volgt na verloop van enkele minuutjes zijn zusjes en het wordt een spelletje om als eerste bij een van mijn handen te komen. Opvoedkundig ongetwijfeld onjuist, maar wat hebben we zo een plezier! En ach, ze leren zo in ieder geval dat de mensen altijd aan het eten mogen komen.
En dan lekker buiten spelen. Voor mij eindelijk het moment om er een kopje koffie bij te nemen en ik geniet, met winterjas en al over mijn badjas, van het spel. Zo! Dat was weer het begin van de dag. Beetje moe, maar ik hoef nog maar 15 uur.
De dag verloopt verder als anders, maar ergens onder de oppervlakte sluimert onrust. Het is de laatste dag van ons samen, als complete familie. Morgen en overmorgen vertrekken de puppen naar de nieuwe eigenaren. We weten dat natuurlijk al weken, en leven daar ook naar toe. Maar vandaag voelt het allemaal een beetje raar. Ik probeer me te verheugen op een grote schoonmaakbeurt van de bibliotheek. De boekenkasten zijn al weken onbereikbaar door de kraamkamer en het stof wappert om onze oren. Maar ik kan het voordeel van een schone kamer nog niet echt zien. En de rommel in de rest van het huis lijkt ook onbelangrijk. Ik zie daarvoor in de plaats een leegte, en dat maakt me wankel. Meerdere malen schud ik het van me af en geniet zo veel en zo vaak mogelijk van de puppen. Als Dominique een dag eerder thuiskomt om nog even met alle puppen samen te zijn, besluiten we lekker veel foto's van ze te maken. En je zal net zien dat zowel beide ouders als alle pupjes er gewoon enorm hun best voor deden! Wat een familie!

















En als kleine afsluiter van ons samenzijn maken we nog wat kiekjes in de kraamkamer. We hebben genoten de afgelopen maanden! Onze kleine puppenwuppen zijn groot en vliegen uit. Dankjewel, lieve Shiva en Doerak, dat we dit konden doen!




Nieuwe puppeneigenaren: veel plezier de komende jaren! Wat zullen jullie genieten. Ik heb iedere pup ingefluisterd: "ook al zijn we niet samen, ik ben altijd bij je!". Je krijgt er dus iets van mij bij!
En voor alle mensen die nog graag langs hadden willen komen, maar wat niet meer lukte door de drukke, superdrukke agenda: Arya, Daenerys en Drogo zeggen: Doei! We moeten nu eerst even echt belangrijke dingen doen, avonturen beleven en groot worden. Maar ooit, ja misschien ooit, zie je mij schitteren in een film. Of lees je van wat we voor kinderen kunnen betekenen. Of hoor je gewoon van onze eerste baasjes hoe het ons vergaat!

Past echt nog en nog steeds om op te vreten!