Doerak

Doerak

maandag 28 januari 2013

Plaatjes vullen gaatjes!

 
Gelukkig waren er zondag genoeg profi-fotografen. Zie hier een toegift namens Django.
 


 


 

Natte neuzen route

"Als we hier links af slaan, kunnen we de natte neuzen route volgen", legt Francis ons uit als we in Het Leesten (Apeldoorn) voor een hek staan. Ik kijk om me heen, het beeld vertekend door mijn natte bril. De straaltjes water druipen onder mijn jas over mijn lijf. Ik haal wat natte slierten haar uit mijn gezicht en probeer mijn bril wat droog te maken. Dat levert alleen maar witte mist op aan de binnenkant van de glazen dus ik staak de pogingen op beter zicht en besluit me te concentreren op de groep honden en hun begeleiders. Wat kan mij me dat water schelen, het gezelschap is geweldig en nat of droog, onze neuzen staan dezelfde kant op. Letterlijk en figuurlijk.
Er zijn ongeveer 12 Saarloosjes, zoals Francis haar honden altijd noemt. Verschillend in maat en leeftijd, maar allemaal even indrukwekkend. En onderling super gezellig. Het blijft mij verbazen hoe intens dit ras kan genieten. Zonder geluid, zonder aanvaringen. Er wordt alleen gewedijverd om Francis' aandacht, want geen van de honden is haar vergeten. "Daar is Doerak" hoorde ik haar zeggen toen zij arriveerde en zag nog net hoe zij zijn sprong naar haar gezicht probeerde te pareren (doet-ie anders nooit hoor!).
Uit Doerak's nest is alleen Django aanwezig. Ze zijn even extravert, even groot ook. Alleen de kleur is verschillend en Doerak is iets dikker. Ze horen in dit gezelschap tot de volwassen honden, want van het laatste nest zijn er meerdere aanwezig. Saartje van Gerrie natuurlijk, maar ook Oscar. En Mita en Luca. Bij allemaal zie ik het masker van hun moeder Megah. Ik zou willen dat ik de namen van alle wolfhonden nog zou weten, maar helaas.........
Net wanneer ik me begin af te vragen hoe ik mijn tenen warm moet krijgen in kletsnatte sokken, zijn we weer terugbeland bij het hek. Remi laat zich niet aanlijnen, en quasi nonchalant sta ik naast Doerak die keurig aangelijnd bij Fred staat. Hier neem ik even de tijd voor. Remi trouwens ook, en weer werkt dit als een zachte troost voor me voor al die keren dat Doerak dit ons flikt.
De warme chocomel, rum, taart, wijn en alles wat niet in ons dieet past, maakt het uitje compleet. Ter afsluiting wordt er nog een groepsfoto gemaakt. Dat zijn zo'n beetje de enige foto's die gelukt zijn, jammer genoeg. De mist zat blijkbaar niet alleen op mijn bril........




Een heerlijke middag, ondanks het slechte weer. Ik verheug me nu al op de volgende keer!

woensdag 23 januari 2013

Kip! ik heb je!

Sommige plaatjes zijn schaars. Niet omdat de camera niet goed is. Of omdat ik te traag van reactie ben. Er is ook geen sprake van een te hoge lat; het doel is echt wel bereikbaar. Nee, niets van dien aard. Het plaatje waarop Doerak dicht bij de benen komt staan van degene die hem gaat aanlijnen komt eenvoudig weg niet meer zo vaak voor. Doerak is nog steeds een meester in het ontwijken van de lijn wanneer de wandeling erop zit. De correctieband voor honden die op batterijen werkt en op afstand bestuurbaar is, is weer besproken. Niet jofel, en diep in ons hart willen we dat ook niet. Maar wanneer het alternatief betekent dat hij niet meer los kan lopen, dan draait mijn maag zich helemaal om. En het probleem wordt groter en groter. Hij is in het afgelopen jaar natuurlijk geconditioneerd op alle trucjes die wij uit de grote toverdoos konden halen. Soms, heel soms, werkt de afwisseling van de trucjes nog. Zoals afgelopen weekend op de hei. Mensenvoer noemen wij het. Een greep uit de koelkast naar wat broodbeleg. Ditmaal kip, met bieslook nog wel.

Hmmmmmm

Nee! Zij niet! Zij hoeft echt niet hoor.

Haaaalo, ik ben hier hoor!
Ik zit te broeden op een laatste strohalm. Een ander alternatief. Tips zijn natuurlijk van harte welkom, maar jullie hebben al veel meegedacht in het afgelopen jaar..... Ik durf er niet meer op te hopen en denk dat mijn voorlaatste redmiddel een zeer intensieve cursus (3 dagen in de week) op een van de Martin Gaus scholen moet worden. Of Klaas Wijnberg op Ameland.....

vrijdag 18 januari 2013

In het land der blinden......

Haar handen liggen gevouwen in haar schoot. De perkamenten huid valt losjes om haar knokige vingers en de grillige huidvlekjes lopen her en der in elkaar over. Aan de witte knokkels valt te zien dat zij haar handen stevig in elkaar klemt. Wanneer mijn blik naar boven gaat zie ik wat ze probeert te verbergen. Haar hoofd, bedekt met een prachtige witte bos haar, lijkt een beetje los te zitten. Knikkebollend zit zij met een kaarsrechte rug op de houten stoel in de wachtkamer. "Wil je een kopje koffie?", vraagt ze aan haar man. Het hoofd van de man ligt schuin op zijn schouder, de kin diep weggezakt in een stapeltje huid. Als antwoord slaat hij zijn ogen even naar haar op en zijn mond trekt in een grimas. Wie heeft woorden nodig; dit is een duidelijke "ja". Alsof Parkinson geen enkel effect onder de gordel heeft, staat zij kwiek op en loopt naar  het apparaat. Telkens wanneer haar handen en hoofd een ander ritme aannemen dan haar benen, aarzelt ze even, concentreert zich op synchrone bewegingen en vervolgt haar weg. Het is gelukkig niet druk in de wachtkamer, geen uitgestrekte benen waar zij over kan struikelen. Als zij mij passeert vraag ik me af wie van de twee nou de patiĆ«nt is voor oogheelkunde. Mijn fantasie dreigt op hol te slaan wanneer ik alle mogelijke opties in gedachten de revue laat passeren. Is zij de begeleider of gaat hij voor de gezelligheid mee? Of was er geen oppas voor hem? En hoe moet dat nou met die apparaten die de oogartsen voor onderzoek gebruiken? Wanneer zij met het bekertje koffie terug wandelt, wordt mijn naam omgeroepen. Het antwoord zal voor mij voorlopig onbekend blijven, want wanneer ik mijn oogoperatie besproken heb met de oogarts, is het echtpaar verdwenen.
Een paar weken daarna was ik aan de beurt. Niet iets om naar uit te zien, zeker niet in combinatie met alle andere, laten we zeggen, uitdagingen. Twee weken rust is niet gelukt, maar ik kan je zeggen dat een paar dagen met twee honden op de bank, volledig verzorgd door Fred en Dominique enorm veel goed heeft gedaan. Stel je het plaatje maar eens voor. Onder een dekentje, in een stapel kussens, in de hoek van de bank. Aan de ene kant Sproet, koppie verstopt onder de deken. Aan de andere kant Doerak, kop op mijn schouder. Wanneer ik maar iets beweeg, kijken twee honden mij verschrikt aan. Doerak begint dan maar een beetje op mijn oor te knabbelen. Of zit pardoes met zijn neus in mijn oog, wat nu zonder bril in het niet-geopereerde exemplaar kan. Schrikken we allebei een beetje van......
De sneltrein denderde na herstel door met werk en verbouwing, zo richting feestdagen en het nieuwe jaar. Ik doe mijn best om alles weer een beetje op orde te krijgen, en dat lukt inmiddels aardig. Getuige ook mijn terugkomst op het blog. Nog even wat doen aan het mindere zicht en dan hebben we het nergens meer over.. Althans, dan gaan we weer alleen over Doerak en zijn streken schrijven. Geloof me: hij heeft ze nog niet verleerd. Hij ontwikkelt zich inmiddels meer en meer richting ons ideaalbeeld van een stabiele hond. Treedt zelfs op als bliksemafleider wanneer vreemde honden onderling wat vervelend doen. Maar hij drijft ons op een enkel punt ook tot wanhoop.