Doerak

Doerak

vrijdag 30 maart 2012

Dootje Millan

Vanaf het begin is dit haar plan: skaten met Doerak. De eerste keer was even wennen. Voor de zekerheid toch maar de halti omgedaan. Dan kan hij haar niet op sleeptouw nemen. Maar hij liep rustig met haar mee. Net als met mij op de fiets wil hij graag de kortste weg terug naar huis nemen. Hij kent natuurlijk alle sluiproutes. Maar daar trappen we niet in!



De boswandelingen zetten we even in de koelkast. Gisteren weer geprobeerd en weer kwam hij niet terug. Eerder deze week met Fred idem dito. Inmiddels kennen de vaste bezoekers van het bos hem natuurlijk, en dankzij hen kregen we Doerak weer te pakken. Een heel gedoe, want Sproetje blijft hem beschermen. Dus het resultaat is een blaffende Sproet, naar Doerak maaiende vrouwtjes van Max en Hunter en een triomferende Doerak. Om nog maar niet te spreken over de gemoedsrust van Fred en mij, want we moeten hem uiteindelijk nog belonen ook. Nee, even geen succes. Komt wel weer, dat vertrouwen hebben we nog steeds.
Voorlopig wordt het fietsen en skaten!

donderdag 29 maart 2012

Dominique en Doerak

Oke, mijn lijf is langer....maar jouw neus is lekkerder

en mijn hoofd is heus niet zo groot hoor

kijk maar, past makkelijk....

dan was ik weer even dat puppie, oke?

heus heel onderdanig

ohhh, ga door ga door!

Morgen weer? Same time, same place?

woensdag 28 maart 2012

Steeds beter

In de loop van de afgelopen week ging het steeds beter met Doerak. Vrijdagavond naar tante Erica geweest, zaterdag heerlijk met andere honden gespeeld en veel, veel dieren gezien. Schapen, met lammetjes, konijnen, ganzen, paarden, pony's, Schotse Hooglanders, kippen ....... Geweldig om te zien hoe nieuwsgierig hij is, en eigenlijk geen teken geeft om op jacht te gaan. We hebben natuurlijk niet de proef op de som genomen en zijn keurig netjes achter de hekken gebleven.
Zondag wilde hij dan ook wel weer in de tuin. Een beetje helpen....not! En maandag mocht hij weer naar school. De hond die hem heeft aangevallen, en diens maatje en vrouwtje, werden volledig genegeerd door hem. Hij is het niet vergeten. Alle andere honden zijn nog steeds leuk.
Zijn streken zijn er ook weer, met name na het loslaten in het bos. Dat doen we dus niet meer zomaar. Vandaag mag hij weer een keertje mee met de fiets. Beetje bij beetje opbouwen.....

vrijdag 23 maart 2012

Even pas op de plaats

Doerak is niet helemaal in zijn hum. Hij schrikt sneller dan anders, is super aanhankelijk, slaapt meer en eet minder. Wij worden door iedereen gerustgesteld dat het de hormonen zijn, en eigenlijk denken we dat zelf ook. De aanval op de hondenschool zal er een schepje bovenop gedaan hebben. Baal ik nog steeds van. Maar ja, shit happens...... Ik heb met hem te doen, maar probeer dat niet te laten merken. "Go with the flow" lijkt het verstandigste. Dus we doen het wat rustiger aan. Zo zijn we al twee dagen niet naar het bos geweest. En vandaag blijven we ook in de buurt, aan de lijn. Voorheen kon hij in de loop van de middag of avond erg stout worden als hij zijn beweging niet had gehad. Maar nu lijkt alles in zijn lijf veel energie te vragen, en slaapt hij vooral.
Ik zoek al tijden naar een woord waarmee je kan duiden wat nou zo anders is aan een Saarloos. Onderaan de streeep is het gewoon een hond, maar toch is het niet te vergelijken met de honden die we al hadden. Of kennen. Zelfs niet met Chica, mijn Mechelse Herder. En nu schiet me dat woord te binnen: "intens". Dát maakt hem zo bijzonder; alles wordt intens gedaan. Intense liefde voor zijn roedel, intens blij wanneer je weer thuis komt en intens vrij in het bos. Intens sociaal met andere honden, maar ook intens stout en intens sterk. Intens eigenwijs en momenteel intens verward.

woensdag 21 maart 2012

Het zit me gewoon niet zo mee

Nou weet ik het allemaal niet meer zo goed hoor. Lig ik rustig te slapen, krijg ik zo'n gevoel over me van ...... valt er nog wat te beleven. Ben ik binnen, wil ik eigenlijk naar buiten. En als ze me dan naar buiten willen nemen, dan lijkt binnen bij nader inzien toch beter. Maar ja, echt luisteren doen ze niet, die mensen. Dus sjok ik maar mee naar de auto. Er zelf inklimmen vertik ik gewoon, maar ook daar trekt ze zich niets van aan. Zet ze eerst mijn voorpoten erin, en dan komt er een arm tussen mijn achterpoten. Gênant en een beetje pijnlijk. En dan ben ik eindelijk in het bos, wil ik eindelijk spelen met andere honden, dan moet ik terug komen. Volgens mij heeft zij ook een beetje last van haar hormonen hoor. Kan ook geen beslissingen nemen. Maar soms vind ik haar zo lief. En hem, en die meid. Dan kan ik ze wel opvreten. Maar als ik dat dan doe, gewoon even liefkozend mijn tanden in hun arm zet, dan is het ook weer niet goed. Ohhhhh, moeilijk hoor! Laatst was het meisje de vrouw aan het plagen. Er moest een hand ingetaped worden voor sport, maar die tape belandde op de vrouws voorhoofd. Toen was ze wel blij met mijn tanden, want ik kon die plaktroep goed weghalen. Tja, wat moet ik dan? Als het waar is wat ze zeggen, dat van die testostehupseflups in mijn lijf, dan mag dat van mij weggehaald worden. Ik ben er soms zelfs een beetje verdrietig om. En het eten smaakt me ook niet zo goed.

dinsdag 20 maart 2012

Als een duveltje uit een doosje

Dat was even schrikken gisterenavond op school. Uit de behendigheidsgroep schoot een hond weg van zijn begeleider (een kind...) om even te buurten in de groep van Doerak. Net als wij hebben de mensen twee honden en het maatje van de hond zit bij Doerak in de groep. Op zich niet zo vreemd dus. Maar zonder aanleiding en zonder waarschuwing sprong de hond op de kop van Doerak. Dat is wel bijzonder apart. Maar vooral heel, heel vervelend. Hij heeft een flinke beet gekregen, dwars door zijn oor heen. Zowel Doerak als Fred waren helemaal uit hun doen. Toch maar even de dierenarts gebeld en het oor laten controleren. Arme Doerak: weer ellende. Eenmaal thuis met een fors bot voor hem en een drankje voor de baas kwam alles weer tot rust. En nu maar hopen dat Doerak's houding naar andere honden niet verandert......

vrijdag 16 maart 2012

Slim - slimmer - slimst

Ik heb ze al lang door, die mensen waar ik bij woon. Een beetje de baas willen zijn over me, mij vertellen wat ik moet doen. Of nog erger, wat ik NIET moet doen. Tsss, alsof zij dat even kunnen bepalen. Moet niet gekker worden. Ik ben toch een Saarloos? Ik bepaal dat gewoon lekker zelf, ben slim genoeg. En over dom gesproken: die mensen van mij denken nog steeds dat ik wel voor een koekje of een frikandel kom als we in het bos zijn. Nou ja! Dan onderschatten ze me toch echt. En dan gaan blèren als ik niet meteen kom. Gaat de vrouw, samen met Sproetje, een beetje troost zoeken bij de man. Omdat ik niet direct kom als zij dat willen. En dan staan ze heel dicht bij elkaar, beetje flikflooien enzo. Krijgt ze kusjes van hem, en hij van haar. En plein public! En ook pal voor mijn neus! En aan mij denken ze niet meer. Ik kan wel dood vallen, wat hun betreft. Maar dat pik ik niet! Ik zal ze krijgen. Een beetje zoenen zonder mij! Ik wring me er gewoon tussen, anders zien ze me niet meer staan. Ja, doe ook maar een kus op mijn snuit, ja. En fluister inderdaad maar lieve woordjes in mijn oor. Had je me maar niet moeten vergeten! Ik ga er even helemaal voor staan. Oohhhhh, lekker zeg. Een goeie knuffelpartij doet wonderen!
Getver, nu weet ik niet meer waar ik mee bezig was. O ja, ik vertelde dat ik ze wel door had, die mensen waar ik bij woon......................
Nou moe, waar komt die riem vandaan? Oh, dus zo gaan we met elkaar om! Nou, denk maar niet dat ik dit vergeet.

Neem hem nou mee naar mij, Sproet!

Tja, de zoentruc werkte vorig weekend wel, maar een herhaling zal er waarschijnlijk niet inzitten. Bovendien zijn Fred en ik niet vaak samen met de honden in het bos. En ik kan toch moeilijk met iedereen gaan staan vrijen. Krijgen we een knuffelbos. Wat later deze week lukte het me hem met mijn ogen te fixeren. Gewoon aan blijven kijken terwijl hij rondjes om me heen rende. En dat dan een tijdje volhouden. Dat ging alleen maar goed, omdat het rustig was. Waren er andere honden of mensen geweest, dan weet ik zeker dat hij afgeleid zou zijn.
Gisteren spande hij de kroon. Na 2 uur vol pogingen hem bij me te krijgen, ondertussen een overdosis aan frisse lucht opgelopen (ik geef toe: het zonnetje was heerlijk), heb ik Dominique moeten bellen. Terwijl zij gewoon op school zat. Voelde me een ontaarde moeder, maar de trukendoos was helemaal leeg. Als ultieme middel was ik al met de auto weggereden, maar zelfs dat boeide hem niet. Ja, hij liep er netjes achteraan, maar de keren dat ik stil stond om hem erin te laten liet hij zien dat hij ook kan stilstaan. En elke stap zijn kant op, leverde gewoon een stap van hem op. In dezelfde richting.....van mij af dus. Dus toch maar terug naar het bos en wachten op Dominique. Al fietsend is zij hem tegemoet gegaan en dat vond hij wel heel erg leuk. Ze kon hem zo opvangen in haar armen. Ik weet dat het geen zin heeft om boos te worden, maar geloof me: mijn ogen waren inmiddels pikzwart en de wolkjes kwamen uit mijn oren. Oef, wat was ik boos. Tegen alle theorieën in heeft hij dan ook flink op zijn donder gekregen.  Wie zei dat ook al weer: in de praktijk zijn er meer verschillen tussen theorie en praktijk, dan in theorie. Maakt niet uit, het is gewoon waar!

woensdag 14 maart 2012

Bij de beesten af.

Ahhhhhh, wat schattig! Ze zijn er weer, jonge wilde zwijnen.

Tien kleine biggetjes......

Maar bij die biggetjes hoort zij natuurlijk ook:


Zo'n anderhalve meter lang, 60-70 kilo zwaar en vastberaden haar jongen te beschermen. Brrr, afgelopen maandag heeft Doerak er eentje voor het eerst getroffen in het bos. Twee korte, zware blaffen en weg was hij. Veilig dicht bij mij. Gelukkig maar. Ik hoorde gisteren weer een verhaal van honden die er op af gingen en spijtig genoeg de slagtanden van het zwijn in hun buik hadden. Ditmaal liep het goed af, "slechts" wat vleeswonden. Ik zie het nog even aan, ga nog een paar dagen gewoon naar het bos. Als het goed is laten Sproet en Doerak de zwijnen voor wat ze zijn. En levert het dus geen gevaar op. Maar eigenlijk vind ik het niet zo leuk hoor..... ik zie ze "life" liever zo:

......met een lekker sausje.....

vrijdag 9 maart 2012

De geit wordt gemolken, ik herhaal, de ...

"Betrokkene is goed op weg..." zou Jan (beroepsmilitair) zeggen. Met zakken vol lekkers en leuks togen we naar het bos. Nog even vooraf geoefend op "ik ben de baas", "ik ben de leukste" en "hij gaat heel gewoon naar me toekomen" et voilà! Oké, ik geef toe dat het lekkers wel meewerkte....... De knisperende zakjes ook. En van een gewoon koekje overstappen naar een frikandel ook. En van frikandel naar een pensstaaf ook. Maar aan de bal ben ik niet toegekomen en mijn geduld is nog lang niet op! Nu jij weer!

Pubertijd breekt los

En zo ziet een Saarloos eruit die echt niet meer van plan is om bij je terug te komen. Want als je niet terug naar huis wilt, nog veel te druk bent met ......... (ja, met wat eigenlijk?), dan moet je dus gewoon niet luisteren. Je moet de vrouw wel in de gaten houden, dat is belangrijk. Dus blijf er vooral rondjes om draaien. Of ze nou naar links gaat of naar rechts, naar boven of onder, hou haar altijd in het oog. Maar blijf vooral buiten schot. Gaat ze even tegen een boom zitten, of net-als-of een interessant gat graven, zorg dan vooral dat je net niet binnen handbereik komt. Dan kan je tenminste je gang blijven gaan. Wanneer ze rent met Sproetje, dan kan je hetzelfde blijven doen: afstand houden. En als ze een bankje vindt, gaat zitten en haar hand in de zak steekt, wees dan gerust dat die koekjes er later ook nog wel zijn. En weet je, die andere honden en hun eigenaren kan je gewoon op dezelfde manier in het ootje nemen! Zo makkelijk. Het lukte me een paar dagen terug op de hondenschool (geweldig, dat grote veld met meerdere groepen honden werkend aan de lijn en ik los), en nu weet ik dat het me ook in het bos lukt.




Dit geintje kostte me gisteren ruim anderhalf uur. Op zich minder erg dan de actie met de straat op rennen, vorige week. Maar of ik daar dan ook blij om ben........ Ik moet nu doorzetten, anders is het einde zoek. Vandaag neem ik maar de nodige attributen mee. Een balletje, een zakje waarmee ik kan knisperen, een pensstaafje,een frikandel, een sigaretje en -last but not least- heeeeeel veeeeel geduld!

maandag 5 maart 2012

Een weg te ver

Het grote fietspad loopt diagonaal door het uitgestrekte bos. Parallel daaraan ligt het ruiterpad, een brede strook los zand waar menig paard met ruiter zijn sporen heeft achtergelaten. Her en der kruist een kleiner pad het hoofdpad, met of zonder een ruiterpad ernaast. En vanuit de zijpaden zijn er ontelbare paadjes die kronkelend alle bezoeker langs de meest prachtige bomen, struiken en wilde dieren leiden. De eekhoorntjes laten zich zien, lachend vanuit de bomen naar de honden die verwoede pogingen blijven doen om ze te pakken te krijgen. Wilde zwijnen en herten in levende lijve zien is wat moeilijker, althans, als je met een loslopende hond bent. Ik heb ze al vaker getroffen tijdens bosritten op een paard. Elegante damhertjes, statige edelherten en vervaarlijke wilde zwijnen. Een paard is geen jager dus daarvoor slaan ze niet op de vlucht. Voor honden natuurlijk wel. Alhoewel de wilde zwijnen hier op de Veluwe wel heel erg brutaal zijn geworden, het dorp ook niet meer mijden in hun zoektocht naar eten.
Al met al een gebied waar je uren in zoet kan zijn, waar honden spoor na spoor kunnen volgen en altijd wel een speelkameraadje vinden om mee te dollen. Ook Doerak..... zou je zeggen. Waarom hij het dan ook nodig vond om pal naast het bos uit zijn dak te gaan met een andere hond mag Joost weten. Hij keek nog een keertje om naar me, dat wel, voor hij de sprint maakte. Het was lunchtijd, dus fietsende kinderen en auto's op de weg. Met de hulp van twee dames en hun hondjes, lukte het me om hem terug te drijven naar het bos. Niet naar me toekomen, natuurlijk, maar wel terug te drijven. Achteraf niet zo handig, want zonder lijn kon hij natuurlijk voor de herkansing gaan. En nog een keer, en nog een keer. Dat is leuk, als iedere auto voor je remt, en kinderen net niet vallen. Not! Mijn hart zat in mijn keel en Sproet vergat spontaan te blaffen naar de andere honden. Tja, pubers en grenzen....... Ik ben blij dat beide dames de tijd en het geduld hadden om ook voor de herkansing te gaan!

zondag 4 maart 2012

Ménage à trois

De vraag werd heel voorzichtig gesteld; of ik zin/tijd/mogelijkheid had om op de woef van een vriendin te passen. Nou, dat is natuurlijk alleen maar leuk en ontzettend goed voor Doerak. De woef had gelukkig ook een naam: Luna. En zo was het voor Doerak de eerste keer dat een vreemde hond bij ons in huis kwam. En voor Sproetje voor het eerst sinds Doerak er is. Dat was nog wel het spannendste, gezien haar beschermingsdrift. Dus voor de zekerheid eerst elkaar treffen in het bos, op neutraal terrein.
Luna deed haar bijnaam eer aan. Al blaffend maakten ze kennis met elkaar, waarop Sproet al gauw inzag dat zelfs zij op het onderdeel "geluid maken" ging verliezen. Gelukkig was de rangorde snel uitgemaakt: Sproet als senior en "moeder van" mocht de rol van leider nemen. Luna vond dat best, was veel te druk om Doerak van zich af te houden. Tot groot leedvermaak van Sproet.
En Doerak had de dag van zijn leven. Niet eventjes, maar een hele dag lang een vriendje erbij. Oef, dat is wel heel bijzonder. Samen wandelen, samen eten, samen slapen, samen spelen......