One of those days/weeks/months.......

Zondagmiddag, lekker alleen met mijn honden. Ik kom net terug van een wandeling en de waslijst van alles wat gedaan moet worden ligt er nog hetzelfde bij als voor mijn vertrek. Weer geen kaboutertjes, zo jammer. Misschien meer dropwater meenemen naar het bos. (Mijn Spaanse neef heeft dat jaren geloofd en bracht trouw bij iedere vakantie in Nederland een flesje dropwater naar een speciale boom in het bos. Mijn vader kieperde het flesje 's avonds leeg en heus, geloof me, de dank van de kabouters was telkens groot. Inmiddels is die neef zelf vader van drie prachtige kindjes. Ik zal hem eens vragen of zijn kinderen ook in de Nederlandse kabouters geloven.)
Afijn, voor vertrek hebben Fred en Dominique geholpen de slaapkamer waar morgen fors de bijl in wordt gezet leeg te maken. Er zijn in de afgelopen week nog twee lekkages over de eerste gegaan. Ik ben blij met de bloemen en het excuus van het bedrijf dat de ketel heeft geplaatst. Nog blijer dat ze het oplossen en de schade vergoeden, natuurlijk. Maar toen afgelopen vrijdagmiddag het water ook de huiskamer in stroomde zakte me de moed wel enorm in de schoenen. Als het zich niet zo zou opstapelen zou ik met een grote glimlach kunnen zeggen "Stuk. Het huis is gewoon stuk!".
Doerak vindt het allemaal maar niets. Al die werklui in huis. Het valt me wel op dat hij nog geen enkele keer de staart tussen de poten heeft gehad. Hij loopt er in een wijde boog omheen, zoekt een plekje dicht bij me, en dat is het wel zo'n beetje. Terughoudend en afwachtend dus, precies zoals het hoort.
Ik denk dat ik toch maar Fred's advies ga opvolgen: eerst die sit-in met de Gooische Vrouwen en dan pas terug naar mijn lijstje to do's. Had nog wat grappige foto's voor jullie in petto, maar nu merk ik dat de capaciteit vergroot moet worden. Da's ook wat!
Waar was ik ook al weer gebleven? Cheryl heeft Evert het mes op de keel gezet en Claire zat als een zielig hoopje op de bank. Van Anouk heb ik alleen maar haar voeten gezien, en Roelie kan paaldansen op de vlaggenmast (of parasol?). Goed idee Fred: jij AZ-Feyenoord, ik Gooische Vrouwen!

Zand en erwtensoep

De automatische ruitenwissers van de auto slaan een paar keer aan wanneer wij op zondagmorgen, half twaalf, vertrekken naar de Loonse en Drunense Duinen. "Het zal toch niet..." schiet het door mijn hoofd, maar al snel wuif ik die gedachte weg. Ik laat niets of niemand mijn gemoedsrust verpesten. Dat is de laatste dagen al genoeg gebeurd, door de lekkage in ons huis. Twee slaapkamers blank, een vrijdag zonder verwarming en een huis vol met verzekeringsmensen, installateurs, schoonmaakbedrijven en aannemers. "Onmogelijk dat het aan ons ligt" is zo'n beetje het eerste dat de ketelinstallateur zegt, wanneer hij het huis binnen komt. Zo, denk ik bij mezelf, hij wacht maar even op een kopje koffie. In de loop van de middag ervaart de man aan den lijve hoezeer ik een olifant in een porseleinen kast kan zijn. Met effect, gelukkig. Hij doet uiteindelijk zijn uiterste best om de aangekondigde "collega" installateur uit mijn hoofd te praten en weet de ketel weer aan te zetten zonder lekkage.
De zaterdag werd besteed aan wassen, wassen, wassen en schoonmaken. Brr, wat een ellende. Het ergste is nog wel dat mijn lievelingskussen de noodzakelijke wasbeurt waarschijnlijk niet heeft overleefd. Mijn lijf voelt brak door de leenkussens en logeermatrassen (hoe kan ik daar nou logees op leggen!) Nee, denk ik op zondagochtend in de auto, een regenbui gaat deze dag niet verpesten! Wij gaan met Doerak de blogwandeling meemaken. En dat wordt Leuk!, met een hoofdletter L.
Vermoeid arriveren we bij restaurant Bosch en Duin. De anderen zijn er al, de honden blij en wild. Zoran begroet mij direct door even zacht tegen mij aan te leunen. Ik voel de spanning van de afgelopen dagen uit mijn lijf stromen. Geen allemansvriendjes, terughoudend zelfs naar mensen, maar Zoran heeft mij nu twee keer ontmoet en dat is genoeg. Het mannetje moest eens weten hoe goed dat voelt..... We lopen snel naar de duinen, en gooien de honden los.

Mooi hoor, daar op de duinen. En let op de compositie van dit plaatje: horizon op 2/3. Jawel, ik heb een cursus gehad......
Maar goed, al wandelend probeer ik zoveel mogelijk de verschillende karakters van de honden te doorgronden. Ik zie Odin, evenwichtig en kalm. Jong, maar in zijn gedrag volwassen en gebalanceerd. Zoran laat af en toe zien dat hij heus volwassen wordt. De teefjes zijn wel heel boeiend voor hem. Sarah schiet nog een beetje van links naar rechts. Is de jongste van de 4 wolfhonden en de meest onzekere. Geeft helemaal niets, mag ook als enige teefje tussen het geweld van de reuen. En Doerak? Tja, hij is eigenlijk begonnen met een glimlach op zijn kop. En die is er niet meer vanaf gegaan.

vlnr: Zoran, Doerak en Sara

Al wandelend voelen we af en toe een wolfhond langs een been of hand strijken. "Ik zie jou wel" lijken ze te willen zeggen. "En ik ken jou wel...". Geen van de eigenaren probeert, zoals vreemden wel eens doen, andermans hond uitgebreid aan te halen. Dat werkt niet bij wolfhonden. Gewoon wachten totdat zij komen, en van daaruit verder. De beide herdershonden, Luna en Shadow, zijn een ander verhaal. Zij laten zich aanhalen, laten zich trouwens ook horen. Piepend, steunend of blaffend zoeken ze naar publiek. En blij zijn ze met de aandacht die het oplevert.

vlnr: Odin, Luna en Doerak

Shadow en Doerak

We horen dat er in de buurt water is. Vol verwachting gaan we de richting op die ons gewezen wordt. Het was inderdaad water, maar meer dan natte tenen en tong leverde het niet op.

En voordat we het weten, zijn we een paar uur verder. We sluiten de dag af  met een terrasje. Mijn jas gaat uit, en ik geniet in het zonnetje na met een verse kop erwtensoep. Niet zo gek, zo'n dag. Voldaan en loom stap ik in de auto en laat me naar huis rijden. Ik sluit even mijn ogen en zie een van de beelden aan mijn netvlies voorbij gaan. Halfbroer en zus, Doerak en Sara, gebogen over de kuil waar Doerak ieders ogen mee uitstak. Wat zou er in hun hoofden omgaan?

"Mijn kuil en mijn vader!"

Op cursus en ik weet al zo veel!

Ohhhhh, moeilijk hoor! Voor mijn verjaardag kreeg ik van Fred een camera. En een fotografie cursus. Misschien was het wel een hint.....ik weet het niet. Maar de cursus is inmiddels begonnen. Vol ijver begon ik met het cursusboek, en natuurlijk notities maken. Het huiswerk van de eerste week ging echter al de mist in; voordat ik het wist was de week voorbij. Maar goed, vorig weekend toch maar even naar de hei om "bewegende" plaatjes te maken. Niet slecht, vond ik zelf. Met name de wangen van de Lab vond ik eigenlijk wel hilarisch.

Ik geef toe: qua compositie is het laatste plaatje niet veel bijzonders. Maar die wangen............Als dat daar beweging in zit, of niet dan? Maar de meester had wat anders bedoeld. Had ik kunnen bereiken met diafragma zus en sluitertijd zo.
Afijn, deze week besloot ik dan ook maar eens echt te oefenen. Camera mee naar het bos en op wacht staan voor de beste foto ever.

Pfff, iets te snel......

@#$%^%%##$$##$%^^@, dokter Bibber......

Blijft-ie staan! Ik zeg je, hij blijft gewoon staan! Met z'n hoofd afgewend. Parkinsontypje hier had al weer de knop ingedrukt.
Voor volgende week moet ik mijn beste en mijn slechtste foto ooit inleveren. Wat vind je? Zal ik deze nemen? Voor willekeurig welke opdracht?

Herfst

De bomen lijken een westrijd te voeren. Rode bladeren schreeuwen om aandacht terwijl de diep groene naaldbomen rustig in hun oude, vertrouwde houding blijven staan. Het loofbos wint het voor mij en ademloos loop ik door de bergen bladeren. Een beetje teleurgesteld hoor ik mijn eigen voetstappen en het lichte hijgen van Sproet in mijn kielzog. Ik hoor een specht en hoop hem ook te zien, maar dat zal zo niet lukken. Vlaamse gaaien scheren laag door het struikgewas. Voor Doerak een welkome afleiding waar hij, tegen beter weten in, een kat en muisspel mee speelt. Ik neem zo veel mogelijk in me op, rek me uit om de pracht boven mijn hoofd te zien en let op dat er geen paddenstoelen vermorzeld worden onder mijn lompe boslaarzen. Ongemerkt beland ik zo nu en dan in een donker stuk bos. In de zomermaanden kan ik ook daar genieten. De naaldbomen reiken tot grote hoogte en geven mij een prettig, nietig gevoel. Maar nu weet ik dat juist hier everzwijnen kunnen zitten. Wachtend op de late namiddag om naar voedsel te zoeken. Het is nog lang geen winter, maar aan de sporen te zien rukken ze al op tot in het dorp. Onder de wandelaars gonst het al. "Vermijd het pad aan de rechterkant" en "Ze zijn al over het fietspad". Ik versnel daarom maar mijn pas en merk op dat Doerak al snel voor mij op het pad komt lopen. Sproet verplaatst zich naast mij en als een geoliede driekoppige machine draaien onze hoofden van links naar rechts. Ik ruik nog niets, maar ben toch blij met de smalle lichtbundels die zich aan het einde van het pad door het naaldendak boren. Nog een enkele pas en de felle zonnestralen zetten de rode bladeren op de grond in vuur en vlam. De schoonheid is overweldigend en met een gelukkig gevoel blijf ik er even midden in staan. Gewoon, omdat dat kan. De stilte van het bos sluit zich als een zachte deken om me heen en alsof ze dat lekkere gevoel met mij willen delen verschijnen er twee kleine eekhoorntjes. Ze rennen wat rondjes achter elkaar aan om een laaghangende tak om vervolgens, kopjes in de lucht en kontjes naar benee, mij aan te kijken. Ik krijg niet voldoende tijd om op te maken waarom ze dat doen. (Horen ze in dit jaargetijde niet solitair te zijn?) Doerak krijgt namelijk lucht van hen en dendert er op af. Gekscherend maken ze nog een ererondje om de stam voordat ze in een niet te evenaren tempo de stam naar boven toe volgen. Met een brede glimlach blijft mijn stoere wolfhond triomfantelijk naast de boom staan. Dat zal ze leren! Een beetje rondjes draaien als wij hier lopen! Zijn blijheid slaat op mij over en ik besluit niet te willen zien wie hier nou het meeste leedvermaak heeft. Er hangt ons toch al van alles boven het hoofd, die eekhoorntjes kunnen daar nog wel bij.
Een uurtje, 68 paddenstoelen en dertigduizendvierhonderzestien blaadjes verder ben ik weer terug bij de auto. Doerak is nergens te bekennen, maar ik weet dat hij ergens wacht op mijn vermanende woorden. Dus, kiezend voor de makkelijke weg, loop ik maar in een wijde boog mopperend om de auto. En ja hoor, daar springt hij al voor me uit, op veilige afstand en blijft bij de open achterbak staan. "Ene, tweee...." ik hoef de zin niet af te maken. Het geluk druipt van zijn kop; "heb ik jou even tuk!" Keep on dreaming, Doerak, wat jou gelukkig maakt!

Het is maar werk.....

Diep in gedachten verzonken parkeer ik de auto bij het bos. Ik heb mezelf gedwongen om met de honden op pad te gaan, maar mijn werk blijft aan me trekken. Welke taakjes zijn al gedaan en welke nog niet, raast het door mijn hoofd. Ik probeer alles te sorteren en rijtjes te maken en tegelijkertijd probeer ik er een volgorde van prioriteit aan te geven. Wanneer ik nou eerst in Rotterdam iemand verder help, vervolgens Tiel, dan kan ik zelf Arnhem doen. De rest kan wachten. Ik ben net bij prioriteit 3 van Arnhem, en trouwens ook inmiddels bij de achterklep van de auto, wanneer een tweede auto parkeert. Er springen synchroon 2 Kooikerhondjes uit onze auto's en natuurlijk is dat een reden om alles even te vergeten.
Donna, het andere Kooikertje, schrikt zich wild van Doerak en haalt net zo uit naar hem als Sproet kan doen. Ik schiet in de lach en blijf even goed gemutst als ook Sproet zich van haar kattigste kant laat zien. 1 + 1 = inderdaad soms 3. Het andere vrouwtje raakt net zo min overstuur van de herrie, maar verontschuldigt zich wel.
We lopen samen op en de vrouw vertelt dat Donna een Spaans Kooikerhondje is. Huh, denk ik. Het beestje is 10 jaar geleden door haar uit een Spaans asiel gehaald. Grappig. Donna went al snel aan Doerak en vermaakt zich met het balletje dat haar vrouwtje zonder nadenken telkens opraapt en weg werpt. Hoe verweven kan een mens/dier koppel worden.......
Na een uur zit ik tevreden achter mijn computer en de laatste stukken voor Arnhem vliegen door mijn vingers. Zie je wel, denk ik bij mezelf als ik 's avonds laat afsluit; ik heb het zelf net zo hard nodig als de honden. De buitenlucht, vrijheid, de beginnende geur van de herfst opsnuiven en de eerste paddenstoelen op zien komen. Flink doorstappen en af en toe een klein sprintje maken met Doerak. Totdat hij aan mijn jas of billen hangt natuurlijk.......
Ik was dan ook vastberaden om dit weekend een flinke wandeling te maken. Werk of geen werk. De zaterdag was weer voorbij voordat ik er erg in had, maar vandaag stond er een afspraak voor een wandeling met een logeerhond bij vrienden van mijn schoonouders. Floris, een stoere Ridgeback reu van 5 jaar oud. Zijn reputatie was hem al vooruit gegaan en ik moet zeggen dat er niets te veel was gezegd. Wat een leuke, gebalanceerde hond. En wat een geweldige combinatie met Doerak. Dan zie je dat het toch leuk is voor een Saarloos om echt met een hond van postuur te kunnen dollen. Het mannetje heeft genoten en zelfs Sproet hing op een moment aan mijn handen om ook te kunnen spelen.
Tevreden zit ik nu, een paar uur later, achter mijn computer dit blog weer even te vullen. De komende weken gaat het nog erg druk worden, maar op dit moment hoeft er even helemaal niets. Sproet en Doerak liggen bij mijn voeten, precies wat ik altijd wilde. Waar ik ga, volgen zij. Altijd, zonder vragen en zonder twijfel. Gewoon, omdat dat nou eenmaal hun leven is. Heerlijk. Ik denk dat ik maar even een kuiltje in de bank ga zoeken, zo vlak tegen mijn man aan. Morgen is er weer een dag.

Klinkt als muziek.......

Dan neem ik nu zelf even het woord om te voorkomen dat deze blog helemaal leegbloed. Mijn grote baas heeft een speciale band met zijn Ipod: Ik verdenk hem er van dat ie dat ding nog belangrijker vindt dan mij... nou.... dat zal dan wel niet. Maar in ieder geval, hij sleept dat ding overal mee naar toe: Badkamer, slaapkamer, woonkamer...Zelfs als er een andere auto komt begint ie gelijk over een aansluiting voor dat stomme ding. Voor de auto van de vrouw is er zelfs een onderdeel uit de USA ingevlogen alleen zodat hij naar zijn 13000 liedjes kan zitten luisteren als hij een keer in de auto van de vrouw zit!
Maar, enfin (da's Frans!), ook ik heb zo mijn favoriete muziek en dat wil ik nu wel eens met jullie delen:
Komt íe!!!!
Laterzzzzzz!

Will the Wolf Survive? - Los Lobos

Who Let The Dogs Out?  - Baha Men

Ik Verveel Me Zo - Drukwerk

Walkin' The Dog - Aerosmith

Let Sleeping Dog Lie  - Micheal Schenker Group

Given The Dog A Bone - AC/DC

A Salty Dog - Procol Harum

Every Dog Has It's Day - Willy DeVille

Little Red Rooster - Howlin' Wolf

Het is koud Zonder jou - Hazes

( ik zit hier nu al uren, door het raam kijk ik op straat)

Hand In Hand - Jacky van Dam

 

 

 

Rosbief/ NSFW

Yvonne is nogal druk druk druk (het leven van een ZZP-er gaat niet over rozen!), vandaar dat ik het enorme gat op Doerak's blog een beetje ga opvullen. Ik ga maar eens beginnen met een vraag...

We hebben het al vaker gehad over de lies van Doerak (Doertje, Doerie, Doer, kreng). Al vanaf dat ie bij ons is, is zijn lies aan beide kanten rood/geïrriteerd. Eerst waren er een soort bultjes te zien die door de DA 'jeugdpuistjes' werden genoemd. Doerak likte er vaak aan dus helemaal lekker zat het toen al niet.

De plekken zijn nooit echt weg geweest en we hebben van alles geprobeerd ( die hond kost wat, maar dan heb je ook (n)iets! ). We  hebben een poos Dermapet gebruikt. De huid leek wel te verharden. Drie keer daags voor het wandelen zodat het er door meneer niet meteen afgelikt wordt.

Uiteindelijk leek dat wel te helpen, maar niet structureel. Doerak begon nu zelfs te knagen aan zijn lies; het ziet er nu uit als rosbief. Van de DA kregen we een kuurtje Corticosteroïden, maar dat deed het ook niet echt.

 

We hebben zelf het idee dat hij in een cirkel zit. Als hij wat voelt begint hij te knagen en daardoor raakt de boel meer en meer geïrriteerd. We zijn er allemaal alert op in het gezin en luisteren/kijken steeds of hij niet weer begint.

 

Inmiddels zijn we maar weer begonnen met Dermapet.

 

Nu de vraag: herkent iemand dit als een cirkel en zo ja, wat zijn de tips om deze te doorbreken??

 

Grtz

Fred



Herfstgevoelens

Lang voor onze jaartelling, waarschijnlijk al zo lang dat niemand precies weet wanneer het nou is begonnen, leefden honden en mensen al samen. Ze haalden voordeel uit elkaars aanwezigheid; de mensen raakten hun afval kwijt en de honden hoefden voor voedsel niet altijd op jacht. Vanuit dat voordeel ontstond wederzijds respect, ongetwijfeld afgewisseld met hiërarchie issues. Honden werden afgericht en vanuit een omgang gebaseerd op tolerantie ontstond een kameraadschappelijkheid. Gedomesticeerde honden, rassen met rastypische eigenschappen. Werkhonden, hulphonden of "gewoon" gezelschapshonden. Rasverenigingen en overkoepelende organisaties in alle landen. De commercie speelde erop in met, ik geef toe, soms vergaande gevolgen als jasjes/mutsjes/schoentjes. Voeding per ras verschillend, per leeftijdscategorie een eigen samenstelling. We vinden het allemaal heel gewoon. Zijn er gewend aan geraakt en willen het beste voor onze gezinsleden. Dus ook voor onze hond. Want de hond hoort er gewoon bij.
Ik viel dan ook de afgelopen week van mijn stoel toen ik las dat men in Wageningen heeft bedacht dat een hond eigenlijk geen goed huisdier is. Nee, daarvoor in plaats moeten we een fret, muis of eekhoorn nemen. Of nog beter: een serval of zwijnshert. Ik word hier zo moe van. En verontwaardigd. Waarom geven we in Nederland geld uit aan dit soort onderzoeken? Het MKB heeft het moeilijk, consumenten verliezen aan koopkracht, schrijnende situaties in het bedrijfsleven met alle gevolgen van dien voor de werknemers. En iemand roept dat we toch eens moeten onderzoeken welk dier geschikt is als huisdier. Alsof dat nog niet genoeg is, gaat de onderzoeker de hond onder de loep nemen. Tja, misschien gaat er wel een hondenbezitter over stag. Wie weet, meneer de onderzoeker. Ik niet, dat kan ik je wel zeggen. Ik heb al een Fred, en die bevalt goed. Muizen ook, daar ben ik niet zo blij mee. Mijn tuin zit vol met eekhoorns, dat is fantastisch. Katachtigen daar ben ik niet zo van en in "zwijnshert" zit het woord "zwijn"; dat ligt hier op de Veluwe gevoelig. Vermoeiend, en dat is het! We gaan toch ook niet onderzoeken of een lamp licht geeft?
Ach, misschien oordeel ik wel te hard. Misschien komt het door het nieuwe jaargetijde, door de herfst. Ik hoorde mezelf eerder deze week nog tegen een doorweekte roker zeggen "wees blij dat wij hier in ieder geval vier jaargetijden hebben". Ondertussen de natte slierten haar achter mijn bril weg peuterend en hopend dat mijn oogpotlood niet door zou lopen. Stomme gewoonte, dat roken. Afijn, het poortje waar we onder stonden bood net voldoende beschutting om een wet t-shirt tafereel te vermijden en gelukkig was de man het met me eens. Dit jaargetijde is prachtig, en ook al moet ik er telkens even aan wennen als het weer zo ver is, ik kan me ook wel een beetje verheugen op de stapels bladeren in het bos. Met je laarzen er door heen lopen, zoveel mogelijk hoog op schoppen. De honden die er achter aan gaan. Paddestoelen in de meest prachtige kleuren en maten. De wind door je haren....... Misschien vinden we dit jaar wel kastanjes of zijn we de vogels te snel af met de bramen. Nee, dat laatste gaat 'm niet worden. Geeft niet, al met al is de herfst toch wel lekker. Samen met de honden, want dankzij hun stap ik (weer of geen weer) de natuur in. En vraag je dan nog maar eens af, meneer de onderzoeker, of een hond wel een geschikt huisdier is!

De eerste exemplaren van dit jaar.

Gehoorzaamheid voor twee

De hondenschool is inmiddels weer begonnen, ditmaal volgt Dominique de lessen samen met hem. Nee, niet meteen denken dat Fred het niet kan. Of niet wil. Of dat Doerak het niet met Fred wil volgen. Niets van dat alles. Dootje heeft wat ruimte in haar agenda gekregen, omdat een van haar sporten is afgevallen en dit is een grote wens van haar.
Tijdens de eerste les werd al duidelijk dat Doerak alles nog weet. En, toen nog wel, alles nog kan ook! Zitten, liggen, komen op bevel.... het kon niet op. Leuke honden in de groep, maar de grootste verrassing was wel dat zijn boezemvriend Hunter (De Ierse Setter van de overkant) in zijn groep zit. Daarnaast hebben we een Friese Stabij, een Beagle, een Witte Herder (die alle kanten op stuitert en naar niemand luistert), een Keeshond (die ook als hulphond wordt getraind) en een "straathond" (wat eigenlijk een Bull Terrier is, maar dat ras werd door Do als peuter tot "straathond" gedoopt).  De straathond is inmiddels naar een andere groep verhuisd en daarvoor in de plaats is een buitengewoon lief/schattig/aandoenlijk soort poedeltje gekomen. Uit het asiel, nog een beetje bibberig. Do schat het gewicht in op 3 kilo en de baas heeft het postuur van Fred. Ik heb ze zelf nog niet gezien, maar dit moet wel een bijzondere combinatie zijn. Ik ga aanstaande week maar eens mee.......
Afijn, de eerste les beloofde heel wat. Doerak was voorbeeldig en de instructrice was uiterst tevreden. Maar toen de tweede les................ Aanvankelijk alles prima, dit gaat weer een diploma worden. Totdat Doerak de les Behendigheid in de hoek van het veld eens goed bekeken had. Dat zag er gaaf uit; alle honden los en leuke speeltoestellen. Kan ik wel, moet hij gedacht hebben en met een minimale inspanning trok hij zijn pin uit de grond om het hazenpad te kiezen. Zonder omkijken was hij natuurlijk verdwenen. Dominique verbouwereerd achterlatend in de groep en Fred, genietend van de ellende die nu eens een ander overkwam, aan de kant. Eenmaal terug aangelijnd ging hij nog eens voor de herkansing. Vastberaden trok hij zijn kop door de halsband en sloot zich weer aan bij Behendigheid. Misschien was het wel een verkapte boodschap van hem. "Had je nu maar met Behendigheid moeten beginnen, in plaats van Gehoorzame Huishond 1 te herhalen."
Alhoewel iedereen weet dat vangen geen enkele slaagkans heeft, doet menigeen wederom zijn/haar uiterste best. Tot groot leedvermaak van Fred; "haha, eindelijk gerechtigheid!" Dat werd hem niet in dank afgenomen door de juf. Alsof zij zijn gedachten kon lezen snauwde zij hem toe "Doe dan eens wat!". En groot gelijk heeft ze! Ze hebben wel een beetje dezelfde humor, Fred en Doerak. En ook een beetje dezelfde hardkoppigheid. Misschien moet de instructrice hem ook wel wat kunstjes bijleren!

Nog netjes in het gareel

Let me go!

One of those days

Vanuit de achtertuin dringen de kinderstemmetjes ons huis binnen. Het buurmeisje heeft haar eerste kinderpartijtje en 9 Pippi Langkousjes dartelen om de picknicktafel. Ik kijk even snel over de schutting en zie allemaal kleine meisjes met schortjes die een beetje van hun schouder gezakt zijn. "Toch een verkeerde maat genomen" denk ik bij mezelf, maar schud dat snel van me af. Het heeft heel wat tijd in beslag genomen om ze met mijn oude naaimachine in elkaar te krijgen. Nu hebben ze er langer wat aan. De felgekleurde kniekousen passen er perfect bij en de rode pruiken, met vlechten, maken het geheel af.
Halsstarrig probeer ik me te concentreren op mijn werk en sluit de deur. Wonderwel lukt dat en de ene productie na de andere rolt uit mijn handen. Totdat het groepje voor mijn raam voorbij rent. "Standbeeld!" hoor ik Buuf roepen en 7 meisjes blijven wijdbeens staan, één arm naar voren en de andere naar achteren. Twee meisjes huppelen verward om de rest heen, in vaart minderend wanneer zij zien dat er geen beweging meer in zit. Dit plaatje werd toch echt te moeilijk voor me en met de camera in de hand ren ik de voordeur uit. "Standbeeld! Standbeeld!" klinkt het door de straat en even raak ik in verwarring. Is dit voor mij? Maar nee hoor. Er is inmiddels een kopgroep ontstaan, klaar om de weg over te steken. Op de stoeprand staan ze vol op de rem en de volgers krijgen de kleine vuistjes  nog net niet in hun gezicht. Pff, het gaat allemaal goed. Ik wandel weer terug naar mijn bureau en vraag me ondertussen af of dit niet iets voor Doerak is.......
Ik zit net weer in mijn werk wanneer de dierenkliniek belt; Doerak moet voor controle en zijn inentingen een afspraak maken. Omdat er net door ons een bultje achter een voorpoot is gevonden, besluit ik dat het maar direct moet gebeuren. Fred wil, ondanks de griepvirus in zijn lijf, met hem naar de kliniek. Het bultje is net als de rode plek in zijn lies waarschijnlijk gekomen door een allergie. Tja, vind die maar eens. Hij krijgt een kuurtje, inentingen en een algemene inspectiebeurt. Alles is in orde, hij weegt inmiddels 38 kilo. Over dat ene, waar we liever niet over willen praten (maar als je het voor je houdt mag je wel weten dat het om die enkele bal gaat) wordt ook even overlegd.  Op termijn kan dat een risico opleveren. We weten nog even niet wat we ermee aan moeten, maar gelukkig hoeft dat ook nog niet. Over twee weken moet hij toch terug voor controle. Niets overhaast doen. Jorien, de dierenartsassistente had weer de dag van haar leven, met haar grote vriend.

De rust keert terug en mijn werk ligt nog te wachten. Ik duik er snel in en zorg dat er voor het eten nog wat zaken afgerond worden. "Volgende ronde, volgende kansen" denk ik bij mezelf en sluit af voor de dag. Al met al blij met alles wat ik heb kunnen doen en toch nog een beetje "meegepakt" van het partijtje. Het leven is zo gek nog niet!

"Waar blijf je nou?"

Nee, geen gebrek aan inspiratie. Nee, het schrijven ook nog niet moe. Nee, er is hier ook niets gebeurd of zo. Althans, niets vervelends. Er is dan ook geen enkel excuus dat mijn laatste berichtje al zo lang geleden is geweest. Voor mijn trouwe lezers: sorry! Ik hoop dat jullie, met mij, de draad weer op gaan pakken.
Wat wel de reden is geweest is simpelweg het gebrek aan tijd. Schaam me dood om dat hardop te zeggen, maar ik merk dat het opschrijven makkelijker is. Lafaard als ik ben, weet ik dat de reactie erop even gaat duren. Afijn, ik ga het toch maar uitleggen. Dan zijn jullie meteen weer een beetje op de hoogte van de ontwikkelingen met onze apenkop.
Ik heb vorige week mijn vijftigste verjaardag groots gevierd. Thuis, met ruim 60 gasten. Japans buffet, een geestige grappenmaker die de gasten op ludieke wijze ontving en het feest op gang bracht. Onder de gasten onze Ilse, speciaal voor het feest overgekomen uit Engeland. Doerak had haar vorig jaar voor het eerst ontmoet, en herkende haar. Op een zo typische Doerakwijze wist hij haar te verwelkomen om vervolgens toch even af te tasten wie van hun nou de meeste rechten heeft.
De familieplaatjes zijn schaars, maar hier dan toch eindelijk: de familie van Doerak:

 



De man in het mooiste pak hoorde er natuurlijk alleen op het feest bij. En als je je nou afvraagt hoe Doerak het zelf allemaal vond.......

........ niet zo erg dus, hij hield zich rustig. Pas later op de avond werd het hem wel een beetje te veel.....
De voorbereidingen voor het feest en ook de nasleep ervan leverde menigmaal een moeilijke situatie voor hem op. Leveranciers liepen af en aan. Tuinmannen, glazenwassers en zelfs een wespenverdelger, want op de valreep ontdekten we een gigantisch nest aan de zijkant van het huis. De outfit van zo'n verdelger is nou niet iets wat vertrouwen schept. Het zijn net marsmannetjes. En telkens zocht hij simpelweg een plekje waar hij mij of Fred kon zien. Zodat hij alleen op ons hoefde te reageren, de buitenstaanders kon laten voor wat ze waren. Wat zijn we daar trots op!
Met Ilse zijn we in die week nog naar het strand geweest. Zij had hem nog niet gezien in de vrije natuur, en viel met haar neus in de boter; op het strand ontmoetten wij een familie met twee Tjechische Wolfhonden. Zo grappig dat Wolfhond-mensen een soort van verbondenheid voelen, en er de tijd voor nemen om naar elkaars honden te kijken. De vrouw van het gezin stak direct haar hand uit en nagenoeg gelijk hoorden we elkaar zeggen "Yvonne". Verbaasde blikken bij ons en bij de rest, uitmondend in een lachsalvo. Het jongetje van ongeveer 10 was zo de kluts kwijt, dat ook hij zich voorstelde als "Yvonne". Verlegen schudde hij zijn hoofd toen ik hem lachend vroeg of dat zijn naam was. De andere Yvonne was jarig en had mogen kiezen hoe ze haar dag zouden besteden. Moet ik nu nog meer uitleggen over die drive van Wolfhond-mensen? Ik dacht het toch niet en als je dan die honden samen ziet......

En nu zijn we zomaar in september beland. Nog even en de zomer is echt voorbij. Het werk is weer volop begonnen, iedereen is terug van vakantie. Mijn agenda loopt enorm vol, maar Doerak gaat me daar bij helpen. Hoe weet ik nog niet.........

Ja hoor, mensen......

.... het leed is geleden! Doerak heeft zijn punt gemaakt: de wandeling in vrijheid eindigt pas in de auto. En dus niet ergens in het bos. En hij kan dat zelf!
Bij aankomst in het bos speelde een jongetje met drie loslopende honden (waarvan twee Duitse doggen, dus het was wel wat leven). Op de parkeerplaats stonden al meerdere auto's. Niet echt een situatie die vertrouwen schept voor mij, zeker niet nu ik door die auto's erg dichtbij de straat moest parkeren. Met veel verkeer. Getver, daar gaat mijn poging, dacht ik. Maar eenmaal op de terugweg was hij toch al buiten bereik. Geen keuze dus. En daar ging hij, jawel! Even wat fietsers ontwijken, als een wolf richting auto et voila! Zou hij net zo trots op mij zijn, dat ik het nu begrijp, als ik op hem? Vast wel!

Het kwartje begint te vallen

Het heeft even geduurd, maar daar hadden ze me al voor gewaarschuwd. Mensen willen best wel leren, maar denken vooral dat ze zelf de wijsheid in pacht hebben. Herhaling heeft dan ook niet zoveel zin. Ja, misschien als je het geduld van hier tot Sint Juttemis hebt. Maar persoonlijk pak ik het liever anders aan. Met een beetje variatie, niet telkens hetzelfde. Ik had echter nooit gedacht dat het zo lang zou duren. Jeetje mekreetje, wat zijn ze hardleers. En maar bakkeleien over het feit dat ik niet terug aan de lijn kom na een wandeling. Sjonge jonge, moet ook met Jan en alleman besproken worden. Ze kopen er zelfs boeken over. Terwijl ik hen al maanden geleden hoor zeggen dat ik eigenzinnig ben en slim. Dat mijn roedel het allerbelangrijkste voor mij is. Allemaal waar! Ik dacht ook telkens: "nu hebben ze het door". Maar nee hoor. En zo ploeteren we maar door. Maar......... misschien gaat dat nu veranderen.
Eergisteren waren we in het bos, gewoon net als altijd. Ik was bezig met belangrijke zaken, zoals het struikgewas controleren, sporen aanbrengen en al die dingen die gewoon gedaan moeten worden. Toen opeens Sproet stil stond. Met een poot in de lucht. Ach, dat was wel erg hoor. Vond de vrouw ook en de rest van de wandeling werd dan ook afgeblazen. Met Sproet op de arm togen we terug naar de auto. Komt daar aan het begin van het bos nog een leuke Lab te voorschijn. Cool, kon ik nog even spelen. De man en de vrouw waren vooral bezig met Sproet, inmiddels in de achterbak van de auto. Was dat even mooi! Ze waren mij een beetje vergeten, dus eindelijk kon ik doen wat ik al maanden wilde; zelf de auto in springen.
Gisteren kon Sproet niet mee naar het bos, zij moest naar de dokter. Dus de man en ik gingen samen. Gelukkig ging hij een spelletje spelen op de telefoon met de achterbak wijd open. Kon ik weer laten zien wat ik kan! Zou dat getob dan eindelijk over zijn? Of zal ik ze nog even in de waan laten? Gewoon vandaag weer lekker dwars liggen? Even over nadenken.........
Oh, by the way, met Sproet gaat het al wat beter. Ze moet een weekje rust en een pijnstiller. Jammer, dan ben ik alleen in het bos. Maar Sproet kennende is zij er zo weer bovenop!

Samen dragen

De Wereldwinkel is een van mijn favoriete plekken wanneer ik op zoek ben naar een cadeautje. Ik vind er eigenlijk altijd wel wat. Zo ook dit beeld gemaakt in Ghana vanuit een enkel stuk hout. De vijf poppen zitten kunstig om en door elkaar heen. Het beeld heeft de prachtige titel "samen dragen" en symboliseert in ons geval de drie kinderen met Fred en mij. De symboliek heeft geen verdere uitleg nodig. Al jaren weerstaan wij de neiging om er een blad op te leggen en het als een bijzettafeltje te gebruiken. Maar Doerak denkt daar inmiddels anders over. En ach, hij heeft misschien wel een beetje gelijk. Waarom twee buitenspeel ballen als er binnen zo'n prachtig plekje voor een daarvan gereserveerd is?

We leven nog!

"Het eerste jaar is moeilijk", zo werd ons verteld toen we onze interesse voor een Saarlooswolfhond kenbaar maakten. In de loop van het eerste jaar werd dit herhaald door de mensen die we ontmoetten. En ja, het is waar, zo kan ik je inmiddels vertellen. Een Saarlooswolfhond is onder de streep gewoon een hond, maar toch luistert het allemaal net iets anders dan de rassen die ik tot nog toe meegemaakt heb. Ik heb al eerder de termen "intens" en "vol overgave" gebruikt en sta daar nog steeds achter. Doerak beleeft de wereld net iets intenser, ziet, ruikt en hoort net iets meer dan een ander. Wanneer hij blij is lijkt het wel alsof elke vezel in zijn lijf meedoet en angst druipt niet alleen van zijn staart af. Het bijzondere is dat dit alles een wisselwerking heeft op "zijn" mensen. Hij kan mijn zorgen of ergernis met zijn glimlach laten smelten tot er niets van overblijft. Maar andersom kunnen zijn streken mijn gemoedsrust op hol jagen.
De eigenschappen die we in Doerak zagen toen hij nog maar een paar weken oud was, zijn verder ontwikkeld. Zo zien we nog steeds een extraverte Saarloos, die vreemden tegemoet komt zolang hij maar de tijd ervoor krijgt. Hij pronkt graag met zichzelf en is nieuwsgierig naar mensen. Kinderen zijn favoriet en worden eigenlijk direct benaderd. Niet altijd handig, want zijn formaat liegt er niet om.
Als pup nam hij alles, maar dan ook alles in zijn mond. Tussen zijn tanden, wat menigmaal een run op de verbanddoos veroorzaakte. Ook dat is niet echt veranderd, alhoewel de verbanddoos niet meer nodig is. Daarvoor in de plaats zijn onze armen, benen en billen voorzien van blauwe plekken. Een veter in een schoen, een draadje aan een kledingstuk of zelfs een klein torntje aan de bank wordt door hem opgemerkt en heeft dezelfde werking als een rode lap. Met uiterste precisie zet hij het klem tussen zijn tanden en begint te trekken.
Wanneer hij tevreden aan onze voeten ligt en een hand binnen bereik is, kan hij nog steeds zachtjes sabbelen aan een vinger. Zijn ogen worden spleetjes, alsof hij de smaak verifieert en veilig opbergt in  zijn geheugen.
Spelen met Sproet doet hij nog hetzelfde als vorig jaar, zag ik toen ik eerder deze week een filmpje terugkeek. Als hij nu nog eens rekening kan gaan houden met zijn maat en kracht.........
Zijn geboortegewicht is inmiddels ver-tachtigvoudigd (is dat een woord?), zo ongeveer. Hij weegt nu richting de 40 kilo. Schofthoogte is ongeveer 70 cm, misschien iets hoger. Zijn gang is die van een wolf; ietwat doorgezakte schouders, nek gestrekt en lichtvoetig.
Gisteren merkten we voor het eerst dat hij de beschermende rol van Sproet over begint te nemen. Het weer was prachtig en we besloten even naar het hondenstrand te gaan. Doerak kon zijn geluk niet op met zo veel speelkameraadjes. Pitbulls, Ierse Setters, Labradors, Herdershonden, Bul Mastiffs en alle andere, wat grotere rassen, werden vrienden voor het leven. Sproet keutelde wat om ons heen met de kleinere honden. Een soort uit de kluiten gewassen Teckel kon geen genoeg van haar krijgen en na tien rondjes om ons heen, Teckel aan haar kont, was zij het zat. Ze draaide zich om en gaf een grom. Ik hield het alleen vanuit een ooghoek in de gaten, want Doerak was de meest geweldige capriolen aan het uithalen met een labrador van 10 maanden oud. Het geluid werd echter direct door hem herkend en zonder aarzeling sprong hij terug naar ons. Of beter gezegd tussen Sproet en de Teckel. Geen geluid, geen tanden. Gewoon ertussen staan was voldoende, de belager droop af. Een kleine lik over Sproet's neus en weg was hij weer. Fred en ik keken elkaar verbaasd aan; zagen we dit nou goed? Het gaat allemaal zo snel, binnen een zucht en een vloek is het weer voorbij. Maar aan onze waarneming mankeerde niets. Ik meende zelfs een tevreden glimlach op Sproet's koppie te zien.

Hommage aan Kat

Het zat er aan te komen, ze was al een tijdje ziek. Maar als het bericht dan doorkomt, dan valt het toch enorm zwaar. Kleine Kokette Katinka leeft niet meer.
Ik denk met zoveel plezier terug aan de eerste weken uit Doerak's leven, nu een jaar geleden. Kat is niet zijn moeder, maar had die rol wel overgenomen van Quitney. Met overgave, rust en geduld. Ieder weekend mochten we langskomen. Ze accepteerde mij vanaf de eerste keer bij haar kroost, legde zelfs al haar kop op mijn schoot toen ik naast haar ging zitten. Wat voelde ik me toen rijk. Niet dat ik veel durfde te bewegen, want ze hield me wel in de gaten. Maar ik denk niet dat ze ooit uitgehaald zou hebben. Haar kroost beschermen was wel belangrijk, dat merkten we in de weken die volgden.
Ach lieve Kat, wat zal Francis jou gaan missen.

Begin juli 2011: Kat blij met pleegpuppies (waarvan eentje Doerak)

Tevreden rustend naast "haar" puppen



Eind juli 2011: de puppen groeien en Kat blijft blij



6 augustus 2011: Kat neemt afscheid van Doerak

Op 6 augustus 2012 nemen wij afscheid van Kat. Precies één jaar later..........

Storm in the house

De lezers van het eerste uur weten misschien nog wel dat ik ooit droomde van een enorme Wolfhond met een rustige, evenwichtige uitstraling. Een machtige verschijning, die respect afdwingt, en waarvan een enkele blik in de ogen voldoende is om te weten dat die fysieke macht niet benut zal worden. Hij is tevreden, kent zijn kracht en weet dat andere honden hem als een alfa beschouwen. Hij hoeft niet van zich af te bijten. Zelfs grommen is niet nodig. Hij gaat gewoon even op vier poten staan. C'est tout.
Ik dacht toentertijd te dromen van Doerak als volwassen hond. Doerak was nog maar drie maanden oud en door zijn gedrag was de droom eigenlijk wel heel grappig. Letterlijk een droom, want hoe kan een stoute hond als hij ooit zo'n evenwichtige Saarloos worden? Toen ik kort daarna Storm, Doerak's opa ontmoette, was het snel een uitgemaakte zaak; ik had van Storm gedroomd. Maar...... als Doerak zijn kleinzoon is.......... zou het misschien kunnen dat hij daar op gaat lijken?
Afgelopen weekend konden we weer een vergelijk maken. Storm kwam op bezoek, samen met Kaatje en Rana. En hun baasjes uiteraard. Voor Sproetje was het handiger om elkaar eerst in het bos te treffen. "Het is precies Storm op die leeftijd", constateerde Christa al snel. En om eerlijk te zijn, zag ik nu -buiten het verschil in grootte en energie- ook niet veel verschillen. Ik blijf dus nog maar even verder dromen, en wel over Doerak, evenwichtige Saarlooswolfhond.

Held op sokken

Even de benen strekken, lekker veldje. Liepen gisteren toeristenhonden. Haha! Ik vind hier een gat in de omheining. Eens even kijken…… ja, warempel, ik kan erdoor. Nee maar, de runderlapjes lopen hier zomaar los. Voor het oprapen gewoon. Kan ik dit, kan ik dit? Zo hé, het is vlees, vlees en nog eens vlees. Welke neem ik? Zou de maat van de vlekken uitmaken? Nee, ik ga gewoon voor die kwabben onder hun buik. Kan ik ook makkelijk bij. Moet je wel even stilstaan. Kom op nou, niet weglopen. Bij mij is het leuk, echt waar. Goed zo, gewoon blijven staan nu. Wat doe je? Nee, niet met  je kop naar mij. Ik ga liever voor de achterkant. Wat nou, niet keren! Nee, zeker niet met z’n allen. Dames, toe nou…….. O-o-o-h-h, dat is niet de bedoeling. Ho nou, jullie  horen niet in een groep te jagen. Dat deed ik dan, weet je nog? Oh nee, ik ben helemaal alleen! Hoooooooo, niet gaan rennen! Waar komen ze opeens allemaal vandaan? Man, wat gaan ze hard! Ik bedenk me opeens dat ik thuis nog wat moet doen. Als de wiedeweerga, daar bij hun kijk ik wel even om. Niets aan de hand, nonchalant…….

Ameland impressie

Nita, mijn oudste zus, belde op mijn verjaardag. "Het lijkt wel herfst hier", zei ik. "Nou, dan heb je in ieder geval alvast een leuke herfstvakantie gehad!" En dat was ook zo; het weer zat dan misschien niet zo mee, de natuur was er niet minder mooi om. En we hebben dan ook genoten. De internetverbinding was niet ideaal. Ik moest de deur uit, naar de buren, om een goed bereik te hebben. Het blog is er dan ook een beetje bij ingeschoten. Maar dat ga ik nu weer goedmaken.

We hadden om te beginnen de prachtige natuur. Het Koaikershuus is zo'n beetje het laatste pand aan de oostzijde van het eiland. We hebben heerlijk gelopen met de honden. Dat wil zeggen..... vooral met Doerak. Sproetje had het na een weekje wel gezien. Zodra zij haar behoefte had gedaan, draaide ze zich om en stiefelde terug naar de boerderij. Met een parmantig drafje, zonder achterom te kijken en niet reagerend op ons roepen. Waarschijnlijk was zij de nattigheid en de bramenstruiken in haar vacht zat.

Uitzicht vanuit slaapkamerraam

Eenmaal per maand wordt er een demonstratie gegeven door de reddingsbrigade. Een span van 10 paarden trekt de reddingsboot door het dorp naar de zee. Om vervolgens door 8 paarden het water in gelanceerd te worden. Wat een spektakel! Aan iedere zijde worden 4 paarden gespannen, die rechtuit de boot in zee trekken. Op "commando" maken ze een bocht van de boot af, een pin laat los en de boot schiet vooruit. Het gaat niet altijd goed, zo weet een buurman ons later te vertellen. Het eiland is dan in diepe rouw. Het verlies van de paarden maakt grote indruk. Gelukkig ging het deze dag wel goed en konden wij, ondanks de slagregen, toch de machtige prestatie van mens en paard meemaken.

Er wordt natuurlijk ook wat gesport. Fred gaat met Dominique en Quiquina strandzeilen en ik ga met de meisjes paardrijden.

 En deze vrouw vonden we in de laatste week.........

..... in het gezelschap van deze mensen.......

Geen idee wie het zijn. Wil het ook niet weten ook!

Al met al een heerlijk vakantie!