Doerak

Doerak

zondag 27 november 2011

Heul veul frisse lucht!

Doerak heeft zijn eerste vakantie beleefd: een midweekje Ameland. Ons landje is maar zo groot als een postzegel, maar voor een Saarloos is dat al heel wat. Zeker als je voor de boot nog een paar uur in de auto moet zitten. Een paar uur betekent heel veel kwartiertjes, nog meer minuten en bijna ontelbare secondes waarin je ziek kan worden. Heel erg ziek. Sproetje maakt veel goed, zeker omdat zij haar uiterste best deed alle kwijl weg te werken, maar het was toch slechts een schrale troost voor hem. Autorijden is niet leuk en hij wil het dan ook gewoon NIET.
Maar als je er dan bent, en je ruikt in de tuin al de zeelucht, de stilte omsluit je, dan is het toch wel heel erg leuk. Zelfs voor apenkoppen als Doerak. Iedere dag naar het strand, dat was wel zijn favoriete plek. Maar de eendenkooi was bijna even leuk. Sproet heeft een uitnodiging voor volgend jaar staan; samen met een echte kooiker en zijn hond aan het werk. En Doerak mocht spelen met Wolf, de Saarloos van Klaas Wijnberg. Ik was wel heel erg trots toen Klaas onze Saarloos een "bijzonder exemplaar" noemde en Sproetje "een evenwichtige hond".
Ze zijn ook bijzonder, alletwee. We zagen afgelopen week een perfect tafereeltje van hoe het hoort met een volwassen hond en een pup. Helaas weer zonder film of foto's, dus ik moet het met woorden omschrijven. In de branding, langs een enorm breed strand, dobberen zeevogels. Groot en klein. De kleine vogeltjes dribbelen werkelijk als razenden heen en weer. Stijgen af en toe op om als kolibri's met vleugeltjes te snel fladderend om te kunnen volgen met het blote oog, te doen wat ze moeten doen. Joost weet wat dat is.... maar ze zijn er druk mee. De grote zeemeeuwen laten het gebeuren, dobberen wat rond. Totdat Doerak ze in het oog krijgt. Vol overtuiging springt hij tegen de branding in het water in. Golven over zijn kop, het doet hem niets. Een enkele zeemeeuw laat het water los, vliegt weg. Voor Doerak het signaal om de achtervolging in te zetten. Als een razende, doelgericht blijft hij volgen, meters lang door de branding. De zeemeeuw maakt een grote boog richting duinen en Doerak blijft hem volgen. Over het strand. Totdat hij wel erg ver weg van ons raakte. Sproet vond alles prima, huppelde braaf achter mij aan. Maar dit ging haar letterlijk te ver; als een speer stoof zij weg. Eerst in dezelfde boog, maar toen zij zag dat ze hem daarmee niet zou inhalen, trok ze de lijn recht. Haalde hem in, en wees hem de weg terug naar ons. Geen woorden, geen commando's. Alleen maar gedachtes, gevoelens, een enkel gebaar. "Mooi he, alles" zou Loesje zeggen....................





Geen opmerkingen:

Een reactie posten