Een pluim en een.......

Wat deden ze het goed, Fred en Doerak, afgelopen zaterdag op school! Alle oefeningen voorbeeldig, niets op aan te merken. De instructrice gaf telkens commentaar als "heel goed" en "prima". Voor het eerst moesten de baasjes van de honden weglopen. De honden lagen vast aan hun pin. Het was een gepiep en geblaf van jewelste; baasjes wel in zicht, maar niet bereikbaar. De ene pup wat meer dan de ander. Doerak nam het allemaal eens op om zich vervolgens gewoon lekker te nestelen in het gras. Zouden ze dan echt denken wat wij denken dat ze denken?

Een nieuwe fase (?)

Met Sproetje is Doerak nog helemaal zichzelf; uitbundig en speels. Met ons natuurlijk ook. Maar buitenshuis of met vreemden merken we heel af en toe dat hij twijfelt. Er niet zo maar op af stapt, of in een boog erom heen gaat. Nou zijn de voorbeelden wel wat extreem; een buurman op een hoge ladder, een reparateur met een boormachine, een oude man met een sigaar....... Haha, vooral die laatste moest eens weten........ Maar toch...... het zou wel eens kunnen betekenen dat er een nieuwe fase komt. Hij lijkt ook aanhankelijker te zijn, wil zo dicht mogelijk bij ons zijn. Nu geldt er voor alle puppen dat er met ongeveer 12 weken een angstfase komt. Zegt men. Doerak is ouder (ruim 4 maanden) maar misschien is hij wat trager. We zullen het wel beleven. Ondertussen zijn we blij met zijn aanhankelijkheid. Ook Sproet. Erg schattige beelden wanneer die grote apekop tegen dat kleine patatje gaat liggen. Jammer genoeg zijn we telkens te laat met de camera, maar speeltafereeltjes zijn er wel genoeg........

Portugees temperament

Bella heeft geen papieren, wint geen prijzen en kiest om achter het wild aan te gaan als zij de kans krijgt. Maar dat geeft allemaal niets. Bella is vooral lief, heel aanhankelijk, nog steeds heel speels en doet alles voor de baas en bazin. Een Portugees lot uit de loterij! En Doerak vond haar dan ook heel leuk. Rennen rond de rhododendron, samen kijken naar de vogels en kippen in het ren. En telkens wanneer Doerak afgeleid werd (spiegelbeeld in de ruit), dan haalde Bella hem weer netjes op. Even door de voorpoten, het startsignaal, en daar gingen ze weer.

Doerak's grootste fan

Doerak heeft een geweldig weekend gehad: zaterdag samen met zijn grootste fan, tante Erica, en zondag kennisgemaakt met Bella, de herdershond van mijn vader.
Van Erica krijg je het restje koffiemelk uit het kuipje, en fijne kluifjes. Overigens hoeft ze die kluifjes eigenlijk niet mee te nemen; haar armen hebben nog steeds hetzelfde doel voor hem. Met opgestroopte mouwen, hmmmm, lekker rauw vlees. We hoeven alleen nog maar met haar in huis de betadine en pleisters binnen bereik te houden. Ondanks de gebitswisseling, blijft het heftig. Maar wat zijn ze gek op elkaar! En toen bleek zondagochtend, tot Doerak's grote verbazing, dat ze er weer (nog) was! Dubbel feest. Mijn oude badjas, vol gaten, kwam goed van pas. Als afsluiting van de logeer/oppas-partij nog even samen naar het bos geweest. Heerlijk met dit mooie weer. Erica moe maar voldaan naar huis, en wij naar Bella. Maar daarover later meer...

Slim, slimmer, slimst.......

Al heel snel nadat Doerak bij ons kwam wonen, zagen we dat we het straks niet gaan winnen met kracht. Hij is voor mij nu al bijna te sterk. Ik kondigde dan ook al snel aan het met mijn verstand te gaan aanpakken. Ik ben slimmer, net zo makkelijk, dus dat ga ik ook gebruiken. Althans, dat dacht ik. Nooit rekening gehouden met zijn intelligentie...... Haha, bij tijd en wijle geeft hij me een koekje van eigen deeg. Haalt hij kattenkwaad uit, dan weet hij dat hij daarvoor een correctie krijgt. Hij laat me wel in actie komen, maar vult de rest gewoon zelf in. Daar sta ik dan met mijn goede gedrag. Lijn in de hand, om hem te vangen, maar meneertje koekepeertje zit al keurig netjes in de bench. Elk commando dat we proberen te leren kunnen we inmiddels vervangen met "kijk eens", want dan weet hij dat er uit de broekzak een koekje wordt getoverd. En "rustig nou" is gewoon de opdracht geworden om te gaan liggen. Hij leert zo snel, daar zijn we niet altijd op bedacht. Dat wordt wat op de hondenschool; 7 puppen die "af" leren een eentje die luistert naar "rustig nou". Hoe moet dat met al die andere commando's. Even over nadenken hoor...............

Arme Fred..........

Wanneer je allebei thuis werkt, hoef je natuurlijk niet allebei met de honden op pad te gaan. Maar toen ik Fred voorstelde even mee te gaan naar de hei, dacht hij "kom, het is lekker weer en misschien zie ik dan waarom Doerak niet de benen neemt bij haar". Dat laatste vertelde hij er natuurlijk niet bij..............
Wat was hij blij dat Doerak, ook met mij erbij, alle loslopende honden te leuk voor woorden vond. Na een paar keer gehoorzamen was het dan ook welletjes en ging hij ervoor. Van de een naar de ander. Sproetje in de stress, en Fred achter Doerak aan. Ik dacht die komt uitermate geërgerd terug, maar niets daarvan. Met een triomfantelijke blik in zijn ogen kwam hij tot de conclusie dat het mij gelukkig ook gebeurde. "Dit is voor mij de eerste keer", zei ik. Jammer dat het eruit schoot, want Fred stelde beteuterd zijn conclusie bij; "misschien ligt het wel aan mij"......... Ik zal hem straks vertellen dat ik gewoon te laat was, gewoon niet goed had opgelet.

Een hondenleven................

Stomme uitdrukking eigenlijk, een hondenleven leiden. "Ellendig bestaan", "afmattend leven". Dat is grappig! Een hondenleven is precies wat een hond graag wil. Wij mensen hangen daar een waardeoordeel aan vast, alsof het ooit de bedoeling is geweest met elkaar te ruilen. Dat wil inderdaad geen mens, leven als een hond. En andersom is dat ook zo. Een hond wil gewoon hond zijn.

Maar stel nu dat je een dagje kon ruilen met elkaar. Kan ik wel eens van dromen, hoor. Wakker worden en je maaltje staat klaar. Even spelen, piepen en iemand neemt je mee voor een wandeling. Geen verplichtingen, geen gedoe. Ongegeneerd een scheet laten als je 's avonds bij de mensen aan de voeten ligt. Moet toch heerlijk zijn! Hoe "ellendig" is dat nou eigenlijk?

Het formaat zegt niet alles

Nog even en Sproetje kan, zonder te bukken, onder Doerak door lopen. Haar pootjes zijn in vergelijking met die van Doerak sprietjes en haar hele koppie past al in zijn bek. Maar dat weerhoudt haar niet om hem flink op zijn plaats te zetten. Als dat nodig is. Doerak luistert er nog steeds naar. Fred en ik hebben een weddenschap lopen over hoe lang dat nog gaat duren. Fred denkt dat de rollen zich bijna gaan omdraaien. Ik geef het nog wel een jaar (of beter gezegd: totdat Doerak volwassen is). De inzet is hoog: 15 minuten massage! Je begrijpt dat Sproetje momenteel alle steun van mij ontvangt!

Wie laat wie uit?

Ook al was het even stil op het blog, de dagelijkse beslommeringen met Doerak zijn natuurlijk gewoon doorgegeaan. Dus ook de uitlaattaferelen.

's Ochtends een half uur met Fred aan de riem door de wijk. Het heeft lang geduurd voordat hij op deze manier zijn behoefte echt deed. Er gebeuren zoveel spannende, leuke dingen! Hij heeft er gewoon geen tijd voor. Thuisgekomen liet hij dan opgelucht van het lange ophouden zijn plas lopen. Pffff, wat ben ik blij dat we die fase hebben gehad.
Tussen de middag ga ik op pad. Dan nemen we er echt de tijd voor, in het bos of op de hei. Ik laat hem afwisselend aan de lijn en los lopen. Dat gebeurde gevoelsmatig, maar inmiddels blijkt dat handig en verstandig te zijn. Hij komt nu netjes naar me toe als ik hem roep (wel in zijn eigen tempo) en zijn gewrichten worden niet te veel belast. Sproetje vindt het allemaal best, gaat soms ook even aan de lijn, soms niet.
's Avonds gaat hij ofwel weer naar het bos, ofwel aan de lijn door de wijk. Dat wisselt. We doen inmiddels niet meer te moeilijk met "de grote boodschap" voor het slapen. Op de eerste dagen na is zijn bench schoon 's ochtends, dus dat kan hij makkelijk. En wat verstoppingen zijn weet hij niet.
Ik heb een pauze van een paar maanden moeten inlassen met paardrijden en mis dat wel. Doerak maakt veel goed; ik beweeg toch lekker en vind het heerlijk om met de honden bezig te zijn. Fred krijgt eindelijk de beweging die hij nodig heeft en Dominique vindt het prachtig om met ze op pad te gaan. Dus wat willen we nog meer!

Alle vijf mooi en lief.............

Gisteren de eerste puppenreunie gehad, supergezellig! We waren natuurlijk reuzebenieuwd van te voren; hoe zijn de broertjes en zusjes van Doerak? Zien ze er net zo uit en spelen ze hetzelfde? Zijn de tandjes net zo scherp en beginnen anderen ook te wisselen? Hoe reageert Doerak op de rest?
In eerste instantie zagen we allemaal Doerakjes. Prachtige slungelige wolfhonden, die op en onder elkaar door de tuin rolden. Maar al snel vielen de verschillen op. Twee van de vijf hebben een bruine gloed over de kop en rug, eentje speelde "mutserig" een ander juist met wat meer pit. Eentje leek in het gedrag heel erg op Doerak, een ander in het uiterlijk. Net een kopietje, in het klein. Doerak is nog steeds de grootste, maar veel scheelt het niet. En het extraverte karakter dat hij in het  nest al had, vertoont hij nog steeds. Lagen alle broers en zusjes te rusten bij de eigen baas, Doerak koos zijn plekje gewoon bij een willekeurige! Even dacht ik "waar blijf je nou?", maar al snel genoot ik daar juist van.
Na een paar uurtjes werden de volwassen honden erbij gehaald. Een voor een kwamen de moeder, de pleegmoeder en de vader de puppen bewonderen. Dat maakte zelfs mij even sprakeloos. Indrukwekkend in uiterlijk en in gedrag. Lieve moeders en een vader die ondanks zijn terughoudende aard zorgde voor een siddering bij de anderen. Het leek wel alsof de puppen toen voelden dat de echte alfa gearriveerd was. De stroersten onder de puppen, ook Doerak, zochten hem wel op. En hij vond het prima, zolang hij maar de mensen vanaf zijn berg goed in de gaten mocht houden.