Doerak

Doerak

woensdag 21 december 2011

Met haviksogen


Stapje voor stapje durft Doerak weer meer. Het dorp is wat minder eng geworden en vreemde mensen in huis ook. Bekenden worden nog steeds bestormd, de een wat meer dan de ander. Dat is nog steeds oppassen geblazen. Nu niet meer om zijn tanden, maar wel om zijn gewicht. Hij springt hoog en heeft geen benul van de kracht die daar mee gepaard gaat.
In het bos voelt hij zich vrij en veilig. Zelfs na een bijzondere ontmoeting met een valkenier en zijn havik. De man had zijn vogel meegenomen om te jagen op konijnen. Kan..... beetje apart, maar kan.....Doerak zag ze als eerste. Hij gaf een enkele "Woeff" als commentaar om vervolgens te vluchten. Eenmaal aan de riem konden we de havik van dichtbij bekijken. Ze zijn best indrukwekkend, hun klauwen liegen er niet om. De havik vloog van zijn baas weg, om vlak voor ons op de rugleuning van een bankje neer te strijken. Ik weet nu wat ze bedoelen met "haviksogen". Brrr, die priemen! Ik besloot dat Doerak het beste voorbeeld had gegeven en zocht een veilig pad op om verder te wandelen. Sproet wordt door Fred wel eens "kleine cavia" genoemd. Stel dat die havik ook..........

vrijdag 16 december 2011

Duidelijk weg!

Job zal 4, misschien 5 jaar oud zijn geweest toen hij bij mij kwam logeren. Het zoontje van mijn beste vriendin had zich de eerste jaren van zijn leventje moeten concentreren op gezond worden. Het had hem allemaal niet meegezeten. Maar het was een vechtertje, stoer en dapper, met ogen zo groot als schoteltjes. Van huis uit was hij wel katten gewend, geen honden.  Dat maakte hem onhandig, maar zeker niet bang. Tegen de tijd dat ik wilde koken, wilde Job liever tv kijken. Ik had toen ook een open keuken, maar het aanrecht was net om de hoek. Chica leefde nog, was dol op kinderen en wilde het liefste op hun schoot kruipen. Of ernaast op de bank liggen. Daar school geen gevaar in, maar een "vreemd" kind is daar natuurlijk niet altijd van gecharmeerd. Dus ik drukte Job op het hart duidelijk "weg" te zeggen als het hem te gortig zou worden. "Als je het zat bent, dan zeg je duidelijk WEG!, oké."
Verschillende geluiden drongen door tot in de keuken terwijl de piepers door mijn handen vlogen. Een tekenfilm, schelle onechte stemmetjes. Hondenpoten op de houten vloer. "Tikketik" daar gaat Sproetje. "Doeng doeng", Chica aan de wandel. Een schaterlach. Was dat om de film of om de honden? Ik bleef me concentreren op de geluiden om op die manier toch een beetje toezicht te houden. Totdat ik luid en duidelijk, zonder enige aarzeling, hoorde "DUIDELIJK WEG, DUIDELIJK WEG!" Ik schoot in de lach en haastte me naar de huiskamer. Wat nou het sein voor Chica was om af te druipen weet ik niet, maar een nieuw commando was geboren. Job's ogen werden, voor zover dat al mogelijk was, nog groter van verontwaardiging toen hij zag hoezeer ik moest lachen. Gelukkig werkte het aanstekelijk en zijn tengere armpjes knoopten zich om mijn nek toen ik hem oppakte. Job is inmiddels 11 en misschien herinnert hij zich dit niet meer. Ik zal het eens vragen. Voor mij is het een dierbare herinnering uit de gote doos geworden, die nu met Doerak in huis nieuw leven ingeblazen wordt. "Duidelijk weg!" kan wel eens het beste commando ooit worden.

Chica, Chico en Sproetje.

woensdag 14 december 2011

Stille nacht....

De kerstboom staat. Gezellig! Iets kleiner dan andere jaren, in verband met Doerak. De stal laten we maar achterwege. Jaren terug had ik op een kerstmarkt in Duitsland een vuurplaats met een keteltje erboven gekocht. Daar kon je dan een druppeltje van een of ander goedje in doen waardoor er damp vanaf kwam. Blij als een kind was ik. Sproetje ook! Het vuurplaatsje heeft precies een dag geleefd. Zo jammer.
Er zal ook dit jaar vast wel wat sneuvelen. Of er worden misschien mooi versierde drollen geproduceerd. Net zoals mijn Mechelse Herder Chica vroeger deed, met zilveren of rode sliertjes uit de boom. Best decoratief, zo door de wijk en in het bos.

Zie je mij lachen? Nou?

vrijdag 9 december 2011

Het voordeel van een roedel

Sproetje's houding naar Doerak begint te veranderen. Van een heel tolerant hondje, dat liever uren onbereikbaar onder een stoel blijft liggen dan de confrontatie aangaan, naar een driftig van zich af bijtend Kooikertje. Zij is nooit bang geweest van hem, corrigeerde hem al wanneer hij te ver ging. Maar haar grenzen zijn duidelijk sneller bereikt dan een week geleden. Ik herinner me het commentaar van Klaas Wijnberg toen zijn hond Wolf Doerak terecht wees voor de te enthousiaste benadering van hem. Dat ging ook gepaard met gegrom en happen. Minder fel dan Sproet doet en het duurde ook minder lang, maar Sproet moet haar formaat wat compenseren. En Sproet is een teefje, die zijn altijd wat feller. Of misschien kan ze door haar onzekere inborst wat lastiger de juiste dosering vinden. Wie zal het zeggen? Puur gevoelsmatig laat ik het maar gebeuren. Ik grijp pas in als het te lang duurt en ik merk nu al dat het effect heeft. Sproet kan nu door het huis lopen zonder dat ze hem in haar nek heeft hangen. Probeert hij het toch, dan haalt ze uit en deinst hij terug. Ze eist haar positie op en dwingt volwassenheid bij hem af.

Ik doe het nog een keer voor..........

........ je snuffelt gewoon, dan weet je wie hier was.
Ohhhh, makkie!




donderdag 8 december 2011

ZE zijn overal

De straten zijn nat, maar Moedertje Natuur gooit daar nog een hagelbui overheen. De steentjes ketsen om mijn enkels en de wind giert door mijn haren. Ik trek mijn nek een beetje in, sluit mijn ogen zo ver mogelijk. Niet helemaal, want ik moet de omgeving goed in de gaten houden. ZE staan op de loer en kunnen elk moment toeslaan. Ik moet op mijn qui vive blijven, want als ik het niet doe........... Het zijn niet de minste monsters, moet je weten. Een trol is er niets bij! Ze kunnen uit een gebouw komen, of achter een boom vandaan. Ze kunnen zelfs getransformeerd zijn als mens! Le-vens-ge-vaar-lijk. Ik doe een poging om mijn gezelschap in veiligheid te brengen. Maar zij zijn te druk met akkefietjes. Ik durf geen geluid te maken om hun aandacht te trekken. Dat kan ZE ook wakker maken. Dan maar "ieder voor zich". Ik zoek mijn toevlucht tot....... Bommen en granaten! Er is niets waar ik kan schuilen. Ik gooi alles in de strijd, zet mijn volle gewicht en alle kracht die ik heb in mijn tuigje en begin te trekken. "Naar huis, naar huis" dreunt het in mijn hoofd en ik gebruik die cadans om sneller weg te komen. Mijn vrouwtje zet de lijn vast aan de halsband, maar ik laat me daar niet door afremmen. Het is ook voor haar bestwil. Domme, domme vrouw. De dorpsstraat is werkelijk niet zo veilig als het lijkt!


Wij zijn hier voor de inspectie. Zijn ZE ook hier?

NEE, NEE! Code rood, code rood!


woensdag 7 december 2011

Mag het iets meer zijn?

Vlak voor de grote verhuizing (juli 2011)

Je moet doen waar je goed in bent (december 2011)
Bijna 6 maanden oud en vandaag precies 4 maanden bij ons. Doerak is nog lang niet uitgegroeid, maar heeft zijn geboortegewicht inmiddels wel vervijftigvoudigd. In 6 maanden tijd vijftig keer zo zwaar! Zelfs als ik het herhaal, langzaam zeg, dan nog dringt het amper tot me door. Ik snap wel waarom onze dierenarts Doerak met 7 maanden even wil zien. Puur om de gewrichten te controleren, want die moeten wel wat te lijden hebben. Brrr, moet er niet aan denken wat er allemaal fout kan gaan.
Maar er gaat niets fout, integendeel. Zijn schofthoogte is nu 65 cm. In augustus, toen hij bij ons kwam, was hij net iets kleiner dan Sproetje, die een schofthoogte van 35 cm heeft. Ongeveer het dubbele dus in 4 maanden tijd. "Hoe groot wordt hij?" vragen ze ons vaak. Dat weten we niet, maar een gemiddelde Saarloos reu weegt rond de 40 kilo en heeft een schofthoogte tussen 65 en 75 cm. Misschien gaat Doerak daar een beetje overheen...we zullen het wel merken. Zolang hij maar gezond groeit!

augustus 2011
Zelfde graspol, november 2011


maandag 5 december 2011

Rozengeur en Doerakstreken

Soms lijkt het wel alsof alles met Doerak alleen maar leuk, grappig, schattig en lief is. Zo bedacht ik mij het afgelopen weekend. De leuke gebeurtenissen geven natuurlijk ook de meeste inspiratie, en blijven gelukkig ook het meeste hangen. Maar dat wil niet zeggen dat we niets te mopperen hebben op die apenkop.
Neem nou het fenomeen zindelijk worden. Doerak kan daar gewoon een loopje mee nemen! Het lijkt soms een machtsmiddel te zijn; als ik mijn zin niet krijg, dan plas ik toch gewoon. Of het fenomeen kijken en spelen met de tanden. Het gebit is niet meer zo scherp, gelukkig. Maar dat neemt niet weg dat het reuze irritant is. En pijn doet.
Maar als hij je dan aankijkt, met die "kan ik er wat aan doen" ogen, dan is het moeilijk lang boos te zijn. Hij komt het ook altijd goedmaken. Geeft een lik over je hand, en gaat aan je voeten liggen. Of hij zoekt een speeltje op, in de grote ketel. Neemt die dan mee naar zijn mand en wringt zichzelf in de meest kromme bochten ermee. Hilarisch gezicht als hij het speeltje ook weer opruimt en met grote precisie een ander zoekt! Tja, wat zal ik zeggen. Het is in ieder geval nooit saai.
"Superflos, beetje weinig touwtjes alleen..."

"Wat nou?"

"Kan ik er wat aan doen? Het lag hier gewoon hoor."

donderdag 1 december 2011

Van het padje af

Je hoeft niet ver het bos in te gaan, om bij het beste pad van allemaal te komen. Bij de eerste kruising rechtdoor, T-sprong rechtsaf en direct weer linksaf. Het lijkt een pad als ieder ander, maar als je goed op Doerak let is niets minder waar. De begroeiing is aan weerszijden precies goed. Dun genoeg om in volle vaart doorheen te rennen en toch voldoende plekjes om je verdekt op te stellen. Wandelaars te bespieden voordat je ze even het etiket van prooi geeft. Het vraagt het betere voeten- en benenwerk om staande te blijven, als hij voorbij raast. Zijn spel wordt mijn spel en Sproetje tuimelt gelukkig op een zachte ondergrond.






woensdag 30 november 2011

dinsdag 29 november 2011

Een gewichtige wandeling

Ik had haar honden al een paar keer gezien, bij de ingang van het bos. Twee machtige Duitse Herders die samen bijna het pad in het bos vullen. Indrukwekkend. Ze doen me een beetje denken aan Rex, de politiehond uit een oude tv-serie. De vrouw die erbij hoort is nog meer onder de indruk van Doerak dan ik van haar honden. Gisteren troffen we elkaar eindelijk tijdens het wandelen.
Doerak vond het natuurlijk helemaal prachtig en Sproetje reageerde zoals het Sproetje betaamt: blaffend waarschuwen dat zij het allemaal in de gaten houdt. Het stoorde de vrouw niet. "Het is toch een teefje en hij is toch pup", en daarmee was alles gezegd. We hebben het schreeuwend, boven het geluid van Sproetje uit, tot het einde van het pad volgehouden. Ieder onze eigen weg gaan, was eenvoudiger gedacht dan gedaan. Doerak was nog lang niet klaar met spelen. De herdershonden stonden al netjes naast hun bazinnetje, wat voor Doerak het sein was om zich daar tussen in te wringen. Ik verstopte me achter een boom, maar dat leidde natuurlijk tot niets. Vrolijk huppelen of een hand vol met koekjes net zo min. Dan maar ophalen en het tuigje vastzetten aan de lijn. De oplossing? Welnee, ik hing letterlijk met mijn volle gewicht aan de lijn, armen wijd (de lijn zit diagonaal over mijn schouders). Net als die oefening waarin je jezelf achterover moet laten vallen in de armen van andere mensen. Dat dus, maar dan met een enkele hond voor me. Een hond van 5 maanden oud, nog geen 25 kilo zwaar, die geen krimp geeft. Gewoon op vier poten blijft staan en zich hooguit wat schrap zet. "Ik hang er met mijn volle gewicht aan" riep ik, deels geschrokken, deels lachend. Haar schaterlach vulde het bos nog meer dan Sproetje's geblaf en klonk nog lang na in mijn oren.

Doerak 2 weken terug op de hei

zondag 27 november 2011

Heul veul frisse lucht!

Doerak heeft zijn eerste vakantie beleefd: een midweekje Ameland. Ons landje is maar zo groot als een postzegel, maar voor een Saarloos is dat al heel wat. Zeker als je voor de boot nog een paar uur in de auto moet zitten. Een paar uur betekent heel veel kwartiertjes, nog meer minuten en bijna ontelbare secondes waarin je ziek kan worden. Heel erg ziek. Sproetje maakt veel goed, zeker omdat zij haar uiterste best deed alle kwijl weg te werken, maar het was toch slechts een schrale troost voor hem. Autorijden is niet leuk en hij wil het dan ook gewoon NIET.
Maar als je er dan bent, en je ruikt in de tuin al de zeelucht, de stilte omsluit je, dan is het toch wel heel erg leuk. Zelfs voor apenkoppen als Doerak. Iedere dag naar het strand, dat was wel zijn favoriete plek. Maar de eendenkooi was bijna even leuk. Sproet heeft een uitnodiging voor volgend jaar staan; samen met een echte kooiker en zijn hond aan het werk. En Doerak mocht spelen met Wolf, de Saarloos van Klaas Wijnberg. Ik was wel heel erg trots toen Klaas onze Saarloos een "bijzonder exemplaar" noemde en Sproetje "een evenwichtige hond".
Ze zijn ook bijzonder, alletwee. We zagen afgelopen week een perfect tafereeltje van hoe het hoort met een volwassen hond en een pup. Helaas weer zonder film of foto's, dus ik moet het met woorden omschrijven. In de branding, langs een enorm breed strand, dobberen zeevogels. Groot en klein. De kleine vogeltjes dribbelen werkelijk als razenden heen en weer. Stijgen af en toe op om als kolibri's met vleugeltjes te snel fladderend om te kunnen volgen met het blote oog, te doen wat ze moeten doen. Joost weet wat dat is.... maar ze zijn er druk mee. De grote zeemeeuwen laten het gebeuren, dobberen wat rond. Totdat Doerak ze in het oog krijgt. Vol overtuiging springt hij tegen de branding in het water in. Golven over zijn kop, het doet hem niets. Een enkele zeemeeuw laat het water los, vliegt weg. Voor Doerak het signaal om de achtervolging in te zetten. Als een razende, doelgericht blijft hij volgen, meters lang door de branding. De zeemeeuw maakt een grote boog richting duinen en Doerak blijft hem volgen. Over het strand. Totdat hij wel erg ver weg van ons raakte. Sproet vond alles prima, huppelde braaf achter mij aan. Maar dit ging haar letterlijk te ver; als een speer stoof zij weg. Eerst in dezelfde boog, maar toen zij zag dat ze hem daarmee niet zou inhalen, trok ze de lijn recht. Haalde hem in, en wees hem de weg terug naar ons. Geen woorden, geen commando's. Alleen maar gedachtes, gevoelens, een enkel gebaar. "Mooi he, alles" zou Loesje zeggen....................





vrijdag 18 november 2011

Herfst.....

Ik neem mezelf al de hele week voor om de camera mee te nemen naar het bos. De kleuren zijn zo prachtig. Zolang de bomen nog niet helemaal kaal zijn, lijkt het net alsof je een tunnel van rode blaadjes in stapt. Je zal echter je ogen dicht moeten doen, en er zelf een voorstelling van maken. Want ik vergeet telkens het fototoestel mee te nemen. Sorry. Eerder deze week, toen ik iets beter voorbereid naar de  hei ging, was het echter ook prachtig. De konijntjes worden al iets brutaler, schieten wat vaker vlak langs je heen. Sproetje is daar meer alert op dan Doerak. Doerak geniet van de weidsheid en van alle vriendjes en vriendinnetjes die hij ontmoet.

maandag 14 november 2011

Een stoel en een hoepel

Doerak had zijn laatste puppenles op het veld afgelopen zaterdag. Een les vol wedstrijdjes, beginnend met een parcours. Boas, een van de honden van de instructrice, maakte als stand-in het aantal van de groep even, zodat we in teams van vier tegen elkaar konden strijden. Ja, ik werd ook stand-in.
Even leek het erop dat Doerak zou winnen; wij hadden wat moeite met de rolstoel. Maar de stoel vlak voor het einde nekte Doerak. Daar wilde hij echt niet onderdoor. En samen met Fred door een hoepel....... ja dat leverde voor beiden een struikelblok. Kansloos!


 





vrijdag 11 november 2011

Het is een memorabele dag!

Ja, ook omdat het 11-11-11 is, maar dat is slechts bijzaak. Vandaag is de dag dat ik mijn weddenschap met Fred heb gewonnen! Twee maanden later zijn we nu, en Doerak is nog steeds een stapje lager in rangorde dan Sproetje. Het was ook zo'n inkoppertje. Maar ik zal er daarom niet minder van gaan genieten. Gisterenavond begon de voorpret al; vol overgave toverde ik de fles massageolie uit een kastje. Die staat al klaar! Vanmorgen heb ik hem nog even zijn vingeroefeningen meegegeven. Fred heeft op de valreep verwoede pogingen gedaan om Doerak zo ver te krijgen Sproet volop te bijten. Aandoenlijk, en natuurlijk zonder succes. Ik moet niet vergeten de kookwekker mee te nemen, want er mag geen minuutje van het kwartier afgesnoept worden!

Sproetje heeft (tijdelijk) de kleine bench gekregen. Dan kan ze zich even terugtrekken, zolang ze nog herstellende is. Dachten we...........

maandag 7 november 2011

Een nest Saarloos Kooikerhondjes?

Nee, moesten we maar niet doen! Sproet's sterilisatie was al uitgesteld, en dat durven we niet weer een half jaar te laten wachten.  Dus dan maar nu. Beetje onhandig met een super levendige hond als Doerak, maar ja. Je moet wat! Ik heb haar net opgehaald, en het eerste wat ze deed was rennen (en struikelen) naar de bench. Om vervolgens toch maar een veilig plekje te zoeken achter/onder de stoel. Doerak ruikt natuurlijk dat ze niet in orde is, en ligt dan ook rustig ietwat op afstand te dutten. Alles is goed gegaan, in de kliniek. Ze heeft een paar kleine sneetjes, meer niet. Even in de gaten houden, een paar dagen rust, en dan moet het weer voorbij zijn. Gaat goedkomen!
Sproet wist gisteren niet wat haar vandaag boven het hoofd hing.

13 In het dozijn? Ik dacht het niet!

Een hele entree in het hondenbos bij Ugchelen gisteren, toen we als groep met 13 Saarlooswolfhonden de wandeling begonnen. We verbaasden ons over de stilte; op een enkele schermutseling bij aanvang na en wat geblaf van herdershonden die mee waren, was het muisstil. Alsof toch bewezen moest worden dat ze wel geluid kunnen maken, gaf een van de Saarlooswolfhonden een concert na afloop. Vol overgave.
We zagen een Saarloos die vanuit stand, zonder aanloop, met vier poten tegelijk omhoog sprong. Haalde makkelijk 1,5 meter. Een ander die dansend rondom de mensen heen dartelde. Misschien niet de gang zoals het hoort, maar hij leek daar zelf niet onder te lijden. Er waren in totaal drie puppen die elkaar telkens weer vonden, met name Doerak en zijn broertje Nutak. Nog steeds gek op elkaar, maar het uiterlijk verschilt inmiddels wel. We zagen ook het samenwerken van de honden, in het achtervolgen van anderen. Maar waar we het meest van onder de indruk waren was Storm, de opa van Doerak. Evenwichtig, rustig observerend, zijn pup beschermend zonder dat hij daarbij zijn tanden hoefde te laten zien. Of geluid hoefde te maken; hij dreef de andere reu gewoon weg. En de andere reu accepteerde het ook, had waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij de mindere was. Dat is wat ons betreft de meest ideale alfarol! Zou Doerak op hem gaan lijken? Ik droomde daar wel al van..............

Storm.

Drie puppen op een hoopje

Nutak blijft toch wel Doerak's favoriet

vrijdag 4 november 2011

Houdini, ziek zwak en misselijk, of een gewone Saarloos pup?

Doerak heeft de afgelopen dagen de gemoederen goed bezig gehouden. Het begon allemaal op dinsdagochtend; toen ik 's ochtends beneden kwam liep Doerak vrij rond! Het kussen in de bench in duizend stukken en onder de diarree en kots. Ook buiten de bench niet echt frisse taferelen, maar geen sloopsporen. Hij was helemaal de kluts kwijt, en ik ook! De hele dag is hij van slag geweest.
De dag erna begon hij te bloeden in zijn mond. In de avond was dat nog niet over, dus toch maar voor de zekerheid naar de dierenarts. "Wat een enige hond hebben jullie toch, maar het is geen echte Saarloos hoor". Doerak kroop van enthousiasme in zijn nek en hield niet op met het kussen van het oor van de dokter. Hoezo gereserveerd en terughoudend? Het bloeden kwam van een melkkies die er ter plaatse uit kwam.
Vanmorgen vroeg werd Fred wakker van een piepende Doerak; weer de hele bench onder en het nieuwe kussen aan flarden. Tja, wat zal ik zeggen? In ieder geval voorlopig gewoon met een kleedje in de bench. De darmklachten houden we goed in de gaten. Hij begint wat schraal te worden en dat zit me helemaal niet lekker.

maandag 31 oktober 2011

Een pluim en een.......

Wat deden ze het goed, Fred en Doerak, afgelopen zaterdag op school! Alle oefeningen voorbeeldig, niets op aan te merken. De instructrice gaf telkens commentaar als "heel goed" en "prima". Voor het eerst moesten de baasjes van de honden weglopen. De honden lagen vast aan hun pin. Het was een gepiep en geblaf van jewelste; baasjes wel in zicht, maar niet bereikbaar. De ene pup wat meer dan de ander. Doerak nam het allemaal eens op om zich vervolgens gewoon lekker te nestelen in het gras. Zouden ze dan echt denken wat wij denken dat ze denken?


donderdag 27 oktober 2011

Een nieuwe fase (?)

Met Sproetje is Doerak nog helemaal zichzelf; uitbundig en speels. Met ons natuurlijk ook. Maar buitenshuis of met vreemden merken we heel af en toe dat hij twijfelt. Er niet zo maar op af stapt, of in een boog erom heen gaat. Nou zijn de voorbeelden wel wat extreem; een buurman op een hoge ladder, een reparateur met een boormachine, een oude man met een sigaar....... Haha, vooral die laatste moest eens weten........ Maar toch...... het zou wel eens kunnen betekenen dat er een nieuwe fase komt. Hij lijkt ook aanhankelijker te zijn, wil zo dicht mogelijk bij ons zijn. Nu geldt er voor alle puppen dat er met ongeveer 12 weken een angstfase komt. Zegt men. Doerak is ouder (ruim 4 maanden) maar misschien is hij wat trager. We zullen het wel beleven. Ondertussen zijn we blij met zijn aanhankelijkheid. Ook Sproet. Erg schattige beelden wanneer die grote apekop tegen dat kleine patatje gaat liggen. Jammer genoeg zijn we telkens te laat met de camera, maar speeltafereeltjes zijn er wel genoeg........


dinsdag 25 oktober 2011

Portugees temperament

Bella heeft geen papieren, wint geen prijzen en kiest om achter het wild aan te gaan als zij de kans krijgt. Maar dat geeft allemaal niets. Bella is vooral lief, heel aanhankelijk, nog steeds heel speels en doet alles voor de baas en bazin. Een Portugees lot uit de loterij! En Doerak vond haar dan ook heel leuk. Rennen rond de rhododendron, samen kijken naar de vogels en kippen in het ren. En telkens wanneer Doerak afgeleid werd (spiegelbeeld in de ruit), dan haalde Bella hem weer netjes op. Even door de voorpoten, het startsignaal, en daar gingen ze weer.


maandag 24 oktober 2011

Doerak's grootste fan

Doerak heeft een geweldig weekend gehad: zaterdag samen met zijn grootste fan, tante Erica, en zondag kennisgemaakt met Bella, de herdershond van mijn vader.
Van Erica krijg je het restje koffiemelk uit het kuipje, en fijne kluifjes. Overigens hoeft ze die kluifjes eigenlijk niet mee te nemen; haar armen hebben nog steeds hetzelfde doel voor hem. Met opgestroopte mouwen, hmmmm, lekker rauw vlees. We hoeven alleen nog maar met haar in huis de betadine en pleisters binnen bereik te houden. Ondanks de gebitswisseling, blijft het heftig. Maar wat zijn ze gek op elkaar! En toen bleek zondagochtend, tot Doerak's grote verbazing, dat ze er weer (nog) was! Dubbel feest. Mijn oude badjas, vol gaten, kwam goed van pas. Als afsluiting van de logeer/oppas-partij nog even samen naar het bos geweest. Heerlijk met dit mooie weer. Erica moe maar voldaan naar huis, en wij naar Bella. Maar daarover later meer...


maandag 17 oktober 2011

Slim, slimmer, slimst.......

Al heel snel nadat Doerak bij ons kwam wonen, zagen we dat we het straks niet gaan winnen met kracht. Hij is voor mij nu al bijna te sterk. Ik kondigde dan ook al snel aan het met mijn verstand te gaan aanpakken. Ik ben slimmer, net zo makkelijk, dus dat ga ik ook gebruiken. Althans, dat dacht ik. Nooit rekening gehouden met zijn intelligentie...... Haha, bij tijd en wijle geeft hij me een koekje van eigen deeg. Haalt hij kattenkwaad uit, dan weet hij dat hij daarvoor een correctie krijgt. Hij laat me wel in actie komen, maar vult de rest gewoon zelf in. Daar sta ik dan met mijn goede gedrag. Lijn in de hand, om hem te vangen, maar meneertje koekepeertje zit al keurig netjes in de bench. Elk commando dat we proberen te leren kunnen we inmiddels vervangen met "kijk eens", want dan weet hij dat er uit de broekzak een koekje wordt getoverd. En "rustig nou" is gewoon de opdracht geworden om te gaan liggen. Hij leert zo snel, daar zijn we niet altijd op bedacht. Dat wordt wat op de hondenschool; 7 puppen die "af" leren een eentje die luistert naar "rustig nou". Hoe moet dat met al die andere commando's. Even over nadenken hoor...............